Great Kimberley Overland
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen en Peter
30 Augustus 2016 | Australië, Broome
Ik zal ook proberen wat foto's te plaatsen. Maar bij het vorige verslag is dat niet gelukt! Veel leesplezier, ook al is het veel!
Dag 1 Great Kimberley Overland
Zaterdag 20 augustus 2016
Een deel van onze bagage laten we achter in het hotel. Na de 12-daagse tour verblijven we opnieuw één nacht in Seashells te Broome. Om 6.50 uur worden we opgehaald door de bus met de naam Kimberley Wild. Wild... nou dat beloofd wat.... Als wij de bus instappen zitten er al 7 in en later blijkt dat de groep uit 22 personen bestaat inclusief de gids/chauffeur Rona en de hostes/kokin Amber. De gehele groep bestaat uit 17 Aussies, 1 Engelse, 2 Italianen en 2 kaaskoppen. De meeste zijn 60+, 2 dertigers en 1 22-jarige (dat is onze kok)
Kimberley is net zo groot als Duitsland en het heeft maar 40.000 inwoners.... Nog minder inwoners dan Woerden...
De eerste stop de zogenaamde 'morning tea' is bij Willare Bridge Roadhouse. Hier lopen veel Aboriginals rond. Rona zet ons in een kring en we stellen ons om de beurt voor en je mag aangeven waar je graag over praat en/of wat je hobby is.
De omgeving waar we doorheen rijden is woestijnachtig met veel bomen voornamelijk Baobab en termietenheuvelen. Het ene stuk is wat gelig en andere stuk is rood. Ondanks het droge seizoen, ziet het er toch redelijk groen uit. De uitgemergelde koeien vinden we toch wel wat zielig... weinig groens te eten en weinig te drinken in de omgeving, tenminste zover wij kunnen zien... Ze blaken niet van gezondheid. De termietenheuvelen zijn het veel boller en lager dat die we in Lichtfield in Darwin hebben gezien. Rona crost over de lange, stoffige weg, de Gibbs River Road genoemd. De weg zonder bochten, weinig tegenliggers, een makkelijke weg voor cruise controle, maar helaas die zit niet in de bus. Rona's linkerbeen heeft deze functie gekregen. Het is erg warm en de zon steekt erg af in de ontzettend blauwe lucht. Oftewel: Vakantie weer!! hahaha
De vruchten die in de Baobab boom hangen zijn groen, smaken naar rauwe aardappel en, maar bevatten heel veel vitaminen C. Niet dat ik ze geproefd heb hoor, maar dat zeggen ze...
Bij de Prison Baobab tree stoppen we. Dit is een heel grote en oude boom (tussen 1500 – 2000 jaar). Vroeger werden hier Aboriginals gekidnapt voor parelvisserij en het was een rustplaats voor agenten. Weet zeker dat de Nationale politie in Nederland zoiets nog niet heeft uitgevonden....
Bij deze boom staan ook heel veel termietenheuvelen. Rona vertelt dat er zo'n 90 soorten termieten zijn. Dit verklaart ook waarom er verschillende soorten heuvelen zijn.
We zien verder onderweg een bordje: 'Petrol over 300 km'! Onvoorstelbaar in ons kikkerlandje! Langs de Gibb River Road liggen veel greppels en zien we bordjes floodway. Dit is voor de regenafvoer. Hier kan 100 ml per uur regen naar beneden komen. Als we op deze weg een Road Train (zo hele grote auto met 3 aanhangers) dat moeten wij stoppen. De Road Trains hebben te allen tijden voorrang dit om ongelukken te minimaliseren. Wij stoppen dus als er eentje vol met koeien aankomt. Het is gelijk mistig van het opstuivende stof. We zien effe niets! De gravelweg wisselt af met asfalt. Maar als we op gravel rijden is het hobbel de bobbel en de snelheid waarmee Rona de truckbus bestuurt verandert niet. Tijdens het rijden pelt ze ook gewoon een sinasappel. Tja is een vrouw hé, zij kan meerdere dingen tegelijk. Heel behendig en bedreven brengt zij ons bij onze eerste overnachting in Windjana Gorge National Park.
We moeten hier onze eigen tent opzetten. Gelukkig hoeft alleen de binnentent want het blijft heel erg warm vannacht. Het is goed te merken dat wij geen echte kampeerders zijn en zo moeilijk zijn de tenten niet. We gebruiken niet één haring. De matrassen houden de tent op zijn plaats.
We rijden naar Tunnel Kreek NP, met de ventilator op standje invriezen... het is namelijk blody hot. In de Tunnel Kreek moet we over rotsen en keien klimmen en klauteren en ploeteren door het water. Niet zomaar een watertje, nee water waar ook zoet water krokodillen in vertoeven.... En daar lopen wij gewoon doorheen.... Een klein gilletje verliet mijn mond toen ik er in de verte eentje zag.... We zien prachtige weerspiegelingen in het water, flying foxen en in de grot rotstekeningen en stalagtieten. Peter zegt: ´It was a nice trip and it was beautiful´! En ik ben het helemaal met hem eens.
Weer buiten aangekomen heeft de blauwe lucht plaats gemaakt voor meerdere wolken. En dat vinden we helemaal niet erg, want aan de hitte moeten we toch wel erg wennen... Maar dat gaat ons zeker lukken.
Terug naar de camping sprokkelen we hout voor het kampvuur en om eten te koken. Binnen no-time hebben we de truckbus volgeladen met hout en ouwe wijven.
De blauwe lucht in combinatie met de rode grond is een prachtig plaatje... Hier raak je niet op uitgekeken. De Geopok, de gele bloem met groene vrucht ziet er ook heel gaaf uit.
Terug op de camping lopen we naar de Windjana gorge voor de zonsondergang. Niet dat die daar zo mooi is, maar omdat we hier duizenden flying foxen over zien vliegen. Het houd niet op, ongelooflijk wat een hoeveelheid. In de gorge zwemmen-luieren ook heel veel krokodillen. Sommige flying foxen vliegen heel laag over het water. De krokodil denkt dinner is served... Spijtig voor de flying fox... maar er zijn er genoeg!
Na het heerlijke diner en een gezellig kampvuurtje gaan we slapen. Omdat het alleen een binnentent is, is het net of we in de buitenlucht slapen. Een prachtige sterrenhemel zien we en nemen we mee in onze dromen.
Dag 2 Windjana en Bell Gorge
Zondag 21 augustus 2016
Suzanne, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Schreeuwende kakatoes fungeren als onze wekker. We willen bij de Windjana Gorge de zonsopgang zien, dus snel in de kleren en lopen maar. Helaas zijn we te laat voor de zonsopgang maar we zien wel krokodillen waarvan eentje heel dichtbij. Deze laat ons echter weten dat wij in zijn territorium zijn en dat vind hij blijkbaar niet fijn. Zijn grote bek gaat open en valt met een harde klap weer dicht... we schrokken ons rot... En bleven natuurlijk nog even kijken. Maar weer gaat die bek open en met een harde klap weer dicht... Na een paar keer verlaten we zijn territorium, want je weet maar nooit en dit is pas dag 1 van de tour ..., zodra wij weg lopen wordt niet alleen de krokodil maar ook wij rustig. Onze hartslag gaat weer naar beneden en wij lopen weer terug naar de camping.
Na het ontbijt gaan we met de hele groep naar de gorge. We zien nu nog meer grote en kleine krokodillen. In het water, op een rots en op het strand... Bijzondere beesten zijn het. Ze moeten zich wel met zonnebrand factor 50+ ingesmeerd hebben want bruin worden ze niet...
Hobbelend en bobbelend gaan we naar Bell Gorge. De omgeving is nu ruiger, veel bergen, veel bomen o.a. eucalyptus en palmbomen. De wandeling naar de Bell Gorge is een fantastische maar moeilijke wandeling in de zinderende hitte! Om echt onder de waterval te kunnen zwemmen moet er nog een heel lastige afdaling plaatsvinden. Peter gaat dat doen, ik blijf, vanwege de benenwagen, aan deze kant. Ook heel mooi, lekker relaxed en prachtig!
Onder een heel grote baobab boom genieten we van onze lunch waarna we doorrijden naar Manning Gorge. Hier is het heel stoffig en heel warm. Maar we klagen niet! We blijven hier 2 nachten en het mooie is onze tenten staan al klaar, we moeten alleen ons bed opmaken.
Dag 3 Manning Gorge
Maandag 22 augustus 2016
Het ontbijt is om 6.15 uur, om 7.00 uur gaan we wandelend naar de Manning Gorge. Eerst wandelen we een stukje, dan moeten we de Manning river over zwemmen... onze spullen kunnen in een bootje, die eerst van water verlost moet worden... en dan... dan wandelen we zo´n 1,5 uur in de zon. En niet gewoon wandelen... opnieuw klimmen en klauteren over grote, kleine, vlakke robuuste keien. Grote stappen, kleine stappen... Op de rotsen groeit zelfs Kimberley haver... Maar ik verstond Kimberley heaven... Scheelt niet zo heel veel toch.
Een prachtige maar heel pittige wandeling, maar het eindpunt was echt helemaal fantastisch, wat een uitzicht! Snel het water in, want het kookpunt is bijna bereikt. Met de kop onder de waterval, daar koel je wel van af. Omdat het aan de andere kant van de waterval ook heel mooi is trek ik toch mijn stoute sandalen nog even aan en klauter ik daar ook nog even heen. En jawel, het is echt de moeite waard! Genieten, wat een prachtig uitzicht over de gehele gorge. Na een welverdiende rustpauze en een appel gaan we dezelfde weg weer terug. De heen weg was warm, maar de terugweg is gewoon weg heet.... Dat het zo heet kan zijn! Af en toe moeten we bijkomen in de schaduw en zoveel bomen staan er niet dus is het dringen... Bij de rivier aangekomen ligt de boot echt tot boven aan toe vol met water. Na heel veel pogingen lukt het Peter met paar slimme vrouwen, waaronder ik, de boot te legen. De tassen er in en wij gaan zwemmend opnieuw de rivier over. Effe lekker afkoelen... We hebben het gevoel dat het al een uur of 3 in de middag is, maar het is echter pas 11.30 uur. Nog een hele middag te gaan. Na de lunch gaan we met de truckbus naar de Galven Gorge. Een heel spectaculaire! Spectaculair omdat je daar als Tarzan via een liaan in het water kon springen. En ja hoor Peter speelt voor Tarzan, inclusief de geluiden! Na het diner gaan we heel moe en zeer voldaan slapen!
Dag 4 Truckbus rit naar El Questro
Dinsdag 23 augustus 2016
In rap tempo ontbijten en ruimen we de boel op. Vandaag moeten we 300 km rijden. En daar doen we wel zo´n beetje de hele dag over, maar met de airco, af en toe een rustmomentje en een gezellige buurman-buurvrouw is dat goed te doen hoor. Nog maar net onderweg zien we een Black headed Phyton op de gravelweg liggen. Deze is wel zo´n 2 meter lang. Wauw. De bus stopt en we mogen er even uit om een foto te maken. Het heel spannend om de phyton van zo dichtbij te zien.... We rijden opnieuw over de Gibb River Road, de lange, stoffige, hobbelige gravelweg en af en toe asfaltweg. We komen heel af en toe, in totaal ongeveer 10 tegenliggers tegen, er is af en toe een bocht en een koe met hoekige horens, rode grond, dor gras, groene bomen te zien. Bij de Gibb River mogen we even luchten en genieten van het prachtige uitzicht.
Later gaan we even de bush-bush in voor het bekijken van een rotstekening. Op deze tekeningen zijn krokodillen en een half man-vrouw te zien. We verlaten even de Gibb River Road en gaan een pad in met heel veel kuilen en gaten, diepe afdalingen dat je niet meer ziet waar de weg heen gaan. Dit noemen we dan ook echt ´in the middle of knowhere´. Bij Ellerbrae station hebben we een 'koffie en scones break. Ellerbrae is een boerderij wat 60x60 km dus 360.000 ha groot is. Ze bezitten 2500 koeien en de buren zitten zo´n 130 km verderop. De kwaliteit van het vlees is niet zo goed, het bevat minder vet omdat het zo droog is. Het vlees wordt geëxporteerd naar Amerika en wel naar McDonald voor de hamburgers. Ik moet dus de hamburgers bij McDonald halen....
Nu vraag je je af, hoe worden die koeien gevangen om ze te exporteren. Nou luister en huiver... er zijn 500 waterbakken, de koeien lopen natuurlijk daar in de buurt. De boer huurt een helikopter en een roadtrain. De heli jaagt de koeien naar de hoek waar de roadtrain staat. Maar dan moeten ze er nog wel in. Daar zijn mensen voor nodig. Hier is bijna niemand voor te vinden want het ís gevaarlijk.. de koeien zijn wild en willen natuurlijk niet de slachtbank op... ze weten immers dat er hamburgers van hen gemaakt wordt. Dus het zijn backpackers die wat geld willen verdienen die de koeien de roadtrain in jagen. Wij wagen ons er maar niet aan... De laatste 4 jaar zijn er geen koeien geëxporteerd omdat de vleesprijs erg laag is en de huur van een heli en roadtrain heel erg duur is.. Bij Ellerbrae leven ze nu van de inkomsten van de scones...
We vervolgen de Gibb River Road welke heel erg hobbelig wordt. Ik hoop dat mijn ingewanden nog op dezelfde plek zitten.. Enne vooralsnog zitten mijn vullingen nog in mijn kiezen, maar dat komt omdat ik mijn tanden maar op elkaar hou anders zou ik het niet weten... We hebben een lunch met het uitzicht op de Cockburan. Het is er blody hot... maar echt FANTASTISCH! De Cockburan lijkt erg veel op de chinese muur, wist niet dat ze die hier ook hebben...
We komen aan op een grote camping El Questro. Ook hier staan de tenten voor ons klaar, maar waar is onze tas (nr 91) met kussens, lakens en onze eigen slaapzakken. Deze tas hebben we de eerste dag van Kimberley Wild gekregen. Waarschijnlijk is onze tas uit de truckbus gevallen. De truckbus moest door een rivier, een aantal gingen er uit om foto's te maken. Rona reed terug en wij, de foto makende toeristen, zien dat de achterdeur open is.... Shit... Wij krijgen de tas met de reserve kussens en slaapzakken voor deze nacht.
Op deze camping is er stroom dus alle apparaten kunnen op de oplader... en wij gaan met een stelletje naar het grote terras aan de borrel. Tijdens de borrel wordt er veel gelachen en er worden ons wat bijzondere uitspraken geleerd o.a. I'm so dry as a dead dingo's donna. Er is live muziek en er wordt een quiz gehouden. Natuurlijk doen we mee en we noemen ons de fantastic 8. Tony, Sue, Karen, Theresa, Lizz, Narelle en wij. De vragen worden zo snel gesteld waardoor wij de meeste niet begrijpen en geven uit het niets Nederlandse antwoorden.... Op de vraag: wat is het grootste eiland na Australië roepen wij luidkeels Texel.... Als wij uitleggen dat Texel een van onze eilanden is, liggen ze in een deuk.
Het was een lange maar vooral een heel gezellige dag.
Dag 5 Emma Gorge – Gevallen vrouw
Woensdag 24 augustus 2016
Om 5.30 uur gaat de wekker. Na het ontbijt gaan we naar Sewedee. Een prachtige plek met heel veel kleine hotsprings. Effe klauteren voor een privé plekje maar dan heb je ook wat. De palmbomen, het geluid van de kleine en iets minder kleine watervallen, de pratende kaketoes maken het heel relaxed en heel bijzonder. En te weten dat het pas 7.00 uur is, de dag is nog maar net begonnen. Dan rijden we door naar Emma Gorge. De weg, nou ja de weg, er naar toe is een survivaltocht. Het is maar goed dat er pijlen staan anders zie je door de stenen het pad niet meer. Een klim van zeker 1,5 uur. Het is wederom een moeilijk parcours die we af moeten leggen. Eenmaal bij Emma Gorge aangekomen ben je stil van het uitzicht én van het feit dat je bij moet komen van het afgelegde parcours.
Het water is koud maar heel verfrissend. Via de rotswanden sijpelt heel rustig een watervalletje naar beneden. Naar boven vallen is ook best lastig... De rotswanden zijn prachtig begroeit met varens. Een super mooi gezicht. Van een zand- of kiezelstrand is geen sprake. Het is gewoon een KEIEN strand. We moeten dus heel voorzichtig van de ene steen naar de andere lopen en hopen dat er niet eentje is die los ligt. Ik ga nog een foto maken van de varen wand. Dat lukt heel goed. Op de terugweg krijg ik van iemand en 'helping hand' in de andere hand houd ik stevig mijn camera vast. Bij de tweede steen gaat het mis. De steen ligt los en ik val naar voren met mijn knieën op de keien... Wat zijn die stenen hard zeg... Mijn camera houd ik keurig omhoog, die mag zeker niet kapot gaan. Ik schrik me rot en er gaat gelijk door mijn hoofd: als het met mijn knieën maar goed afloopt. Snel heb ik in de gaten dat ik niets gebroken heb. Een flinke schaafplek onder mijn knie is de diagnose. Van een andere bezoeker (niet uit onze groep) krijg ik een ijszak. Een ijszak is deze zinderende hitte?
Tja ook dat bestaat. Het zakje moet je goed verfrommelen en dan wordt de inhoud ijskoud. Na de natte handdoek op mijn knie wordt de ijszak gebruikt! Heerlijk koel. Anderen hielden een handdoek boven mijn hoofd zodat ik niet in de kookstand kan komen. Ik heb heel erg veel geluk gehad. Na een tijdje koelen kon ik weer opstaan en met de terugweg beginnen. Dit gaat goed met behulp van een stok van Lisa. Peter en de twee verpleegkundigen (Lizz en Narelle) houden mij de hele terugweg in de gaten. In het restaurant waar we koffie drinken regelt Narelle ijsblokjes, zodat ik de knie weer kan koelen. Het gaat wonderbaarlijk heel erg goed. Ik ben een blij mens. We worden nog blijer nu we horen dat onze 'verloren' tas weer is en bij dit restaurant is afgegeven. TOP!
Na de lunch gaat een deel van de groep wandelen naar de El Questro Gorge. Ik besluit om even rust te nemen en mijn dagboek bij te werken. Peter gaat mee wandelen.
's Avonds eten we in het steakhouse en hebben we veel plezier met Tony en Sue, Karen, Lizz, Narelle en Amber. Amber zit naast me en zegt: 'als ik ouder ben wil ik net zo zijn als jij...' (lachen, gezellig, kletsen, helpen). So nice!
Even opwarmen bij het kampvuur, want het koelt 's avonds en 's nachts erg af, en daarna lekker onze slaapzak in.
Dag 6 Kunururra – Lake Argyle
Donderdag 25 augustus 2016
Vandaag pakken we de spullen weer in en gaan we naar Kunururra. Met mijn knie gaat het super goed! Gelukkig! We rijden het laatste stuk van de Gibb River Road. We maken een groepsfoto onder het bord Gibb River Roadl Deze lange stoffige, hobbelige weg verlaten we en pakken de Greath Northern Highway. In Kunururra worden boodschappen gedaan (karren vol) en iedereen gaat voor een paar uur zijn eigen gang. Een heerlijke bak koffie smaakt ons heel erg goed. We lopen wat rond en zien veel Aboriginals.
We vervolgen de weg die ons naar Lake Argyle brengt. Deze is lang met aan weerzijde rode grond, dor gras, bomen en bergen op de achtergrond. Dat uitzicht blijft, hoeveel en hoe vaak je het ook ziet, indrukwekkend.
We boeken een sunset cruise over Lake Argyle. We zien heel veel krokodillen, berg wallybies, vissen, vogels, prachtige rotsen met ontelbare rode kleuren. Geweldig! Bij het fotograferen van een krokodil met zijn bek open mocht ik helemaal voor het dek op. Zit ik daar op mijn knieën vol spanning heel dichtbij de krokodil te fotograferen, knijpt de gids ineens in mijn kuiten... je voelt 'm al aankomen... ik schrok me rot en gaf een harde gil! De krokodil rende het water in en de mensen in de boot lagen in een deuk! Maar een prachtige foto heb ik..!
Tijdens zonsondergang kon er gezwommen worden, in het water waar de krokodillen ook zwemmen.... Peter ging er in en ik , ik hou het maar bij foto's maken. Iemand moet dat doen, toch? De lucht kleurt ontzettend mooi geel, oranje en de champagne en bier smaakt ons heel erg goed. In het donker komen we weer bij de camping. We hebben daar het diner in het restaurant. Hier blijk ik te kunnen appen, dus snel o.a. onze familieleden even laten weten dat het heel goed met ons gaat.
Tijdens het diner is er live muziek. Heel erg gezellig en heerlijke muziek, het klinkt zo ritmisch dat er zelfs wordt gedanst en zelfs door Peter. Ja, ja even de benen bewegen na een dagje met redelijk veel rust. Het was opnieuw een prachtige dag. En weer gaan we moe maar voldaan slapen.
Dag 7 Kununurra
Vrijdag 26 augustus 2016
Om half 6 worden we echt wakker. Heb door de warmte slecht geslapen. We gaan naar Kununurra voor wat extra boodschappen en er worden een paar banden van de truckbus vervangen want deze zijn erg slecht. Beter hier in een garage laten vervangen dan onderweg een lekke band krijgen en dan in die bloedhitte te moeten wachten. Het duurt wel erg lang voordat het klusje gefikst is. Het is erg warm... We doen hetzelfde als de Aussie doen, we zitten op een gegeven moment allemaal onder een grote boom in de schaduw, maar dan zonder alcohol... We maken ook nog een vechtpartijtje mee tussen Aboriginals, de politie kwam er zelfs aan te pas... die vrouw kon echt heel hard schreeuwen. Gelukkig smaakt bij Mango Coffee de koffie heel erg goed. Uiteindelijk komt na 3 uur de truckbus met 2 nieuwe banden aangereden. We kunnen onze route weer hervatten.
Onderweg bezoeken we een Art Museum in Warnu. We krijgen een rondleiding en zien heel veel schilderijen. Eentje was er gewoon helemaal zwart. Het verhaal krijg je als je het koopt. We gaan weer verder en zien onderweg een grote boom met een grote vriezer er in... Heel speciaal fruit voor deze omgeving, hahaha. Waarschijnlijk is deze erin terecht gekomen tijdens het regenseizoen. In het museum verkopen ze hier kaarten van.
We vervolgen de route naar Purnululu en slaan opnieuw een 'unsealed way' in. Dus we hobbelen en bobbelen weer volop in de truckbus. En het is niet een klein stukje.... deze weg is maar liefst 53 km lang. We begrijpen nu ook waarom de organisatie 'Kimberley Wild Expeditions' heet. We rijden door veel droge rivierbeddingen en zijn wel benieuwd hoe het er in het natte seizoen uit ziet....
Hier lopen weer koeien. Er zijn er zelfs die rotsen beklimmen. Als ze er maar niet uitglijden, want wie komt ze helpen? Maar ja, wie niet waagt, wie niet wint. Dat ene groene grassprietje staat wel op die rots. We rijden nu echt in the 'middle op knowhere'! Geweldig!! En geloof het of niet: we raken niet uitgekeken. Het is maar goed dat de truckbus vanmiddag van 2 nieuwe banden voorzien is, want die hadden het hier niet overleefd. Wat een weg, een bochtje naar links, een bochtje naar rechts, heel steil naar boven en dan gelijk weer de diepte in. Zo'n parcours is voor motorcrossers. Op de achterbank waar wij zitten moeten we ons echt goed vasthouden anders klap je naar voren of je zit met je hoofd tegen het plafond. Het is niet een tripje die je net na de lunch moet doen, want dan ruikt het na een tijdje erg zuur in de truckbus.. Een 8-baan is er niets bij, alleen het onderdeel 'over de kop' slaan we over. Ongelofelijk wat een trip! Ruim 1,5 uur en dan rijdt Rona nog stevig door ook, want we zien de zon al zakken. Prachtig!
We zijn er bijna... staat er een bord: 'Road closed'. En nu? Nou, hek open, er doorheen rijden, hek weer dicht doen. Zo werkt dat. Het is nu echt donker, het licht in de bus gaat zelfs aan. Ik heb mijn mijnwerkerslamp al op mijn voorhoofd gezet....
We overnachten in cabins. Je kunt gewoon rechtop staan, er staan 2 goede bedden in en we hebben wat ruimte. Na het diner genieten we nog even op de veranda en daarna zoeken we de cabin op voor een paar uurtjes rust.
Dag 8: Bungle Bungels
Zaterdag 27 augustus 2016
Om 6.00 uur begint de dag met voor het eerst eieren en spek. Na dit lekkers vertrekken we met de truckbus naar de Bungle Bungles. Hier doen we verschillende wandelingen, o.a. de Piccaninny Gorge. Wat een prachtig gezicht. De zon schijnend op die grote doms. Je raakt niet uitgekeken. De wandeling gaat voornamelijk over het zand, niet makkelijk maar zeker de moeite waard. Daarna lopen we naar de Cathedral Gorge. Het geluid van zingende mensen klinkt hier heel erg mooi. Een operette zou hier fantastisch klinken en zelfs het repertoire van JuDeo. Ook doen we de 'Kreek walk. Daar waar in het natte seizoen het water doorheen loopt, daar lopen wij nu overheen. We worden beloond met een prachtig uitzicht. Enorm overweldigend allemaal. Het is nog steeds erg warm, het water gutst van ons lijf en we zijn tot aan de draad toe nat. Na 3 uur wandelen gaan we naar het heli-vliegveld. We maken een rondvlucht boven de Bungles. En niet zomaar een heli, het is een heli zonder deuren. De enige deur die er in zit is de 'emercency door'. Gelukkig zitten er wel gordels is... Wel spannend. Na het veiligheidspraatje legt de pilote nog het een en ander uit over gebruik van headset en hoe we ons vast kunnen houden. De heli gaat heel langzaam omhoog. Bij de eerste bocht waarbij ik het laatste punt ben (ik zit voorin), stijft de spanning wel even naar mijn hoofd. De volgende gedachten gaan door mijn hoofd: Jee, als ik er maar niet uit kieper.... en 'oh mijn God, waar ben ik mee bezig'. Maar ach, je went er snel aan. Geweldig uitzicht over de Bungle Bungles. De kloven zijn zo goed zichtbaar. Op de grond heb je werkelijk geen idee hoe groot de Bungle Bungels zijn. Van bovenaf zie je het! Jee het hele Purnululu NP is zo'n 210.000 ha groot. Het Bungle Bungles gebied beslaat 450.000 km2 en ze zijn zo'n 230 meter hoog. En dan heb ik het nog niet gehad over de hoeveelheid kleuren rood en groen. Geweldig! Een PRACHTIGE excursie.
Na de hotdogs (lunch) gaan we voor een rustmomentje naar de camping. Even de benen omhoog, een bakkie thee en weer verder.
We gaan wandelen in de Echnida Chasim (kloof). De wandeling in de ochtend was al pittig en deze erbij vinden de knieën niet zo heel fijn. Dat voel ik. Het pad er naar toe bestaat enkel en alleen uit stenen, grof, fijn , glad, oneffen, groot, hoog, laag, rond en hoekig. De kloof waar we doorheen lopen is onwijs hoog. Hoe verder we lopen hoe meer we het idee krijgen dat de muren zo om kunnen vallen... En aan het eind... loopt het dood. We zijn omringd door 3 onwijs hoge muren met prachtige kleuren. Tja en als het doodloopt moeten we dezelfde weg weer terug. Op ons eigen tempo lopen we terug en ook nog naar Osmond Lookout. Een vlak verhard pad, maar wel steil omhoog. De zon schijnt prachtig op de rotsen waardoor deze oranje kleurt. Met het zakken van de zon verandert de kleur van de rotsen. Wauw wat een prachtig natuurspel.
We gaan heel erg moe en ik met zere knieën terug naar de camping van Kimberley Wild Expedition. We helpen met koken, genieten van een heerlijke verfrissende douche, van de vis en een glaasje bier / lime cider. We schrijven een kaart voor Rona, want dit is haar allerlaatste rondreis die zij begeleidt. Ze houd het vanaf nu voor gezien!! Een pracht, enthousiast mens met temperament!
Ik schrijf ook nog wat in mijn dagboek. Tony en Karen proberen mee te lezen. Het hobbelen en bobbelen spreekt hen erg aan. De hele bus heeft het erover. Zodra ze het woord horen staan ze te shaken en vooral te lachen.
En toen, toen was het tijd om te gaan slapen.
Dag 9 Fritzroy – dagje in Truckbus
Zondag 28 augustus 2016
Om 5.00 uur gaat de wekker voor de zonsopgang. Prachtige kleuren van de opkomende zon en de dalende maan. Amber bakt vanmorgen pannenkoeken. Na het ontbijt pakken we de truckbus weer in, maken alles schoon en we verlaten het prachtige Kimberley Wild kamp. We gaan diezelfde 53 km in ruim anderhalf uur hobbel de bobbel weer terug naar de openbare weg: de Great Northen Highway. Onderweg zien we een grote Bush Turkey... Gelukkig ligt er op de snelweg gewoon asfalt en zitten we wat rustiger. We rijden richting Hall's Creek en gaan we toch weer een gravelweg op... we moeten wel eerst het hek opendoen. Het is weer erg hobbelen en bobbelen. Je kunt het ook zien als gratis stoelmassage. En op die manier zien we het maar.
We stoppen vrij snel en wat blijkt... we gaan naar de Chinese muur. Een paar dagen geleden dachten we al de Chinese muur te zien. Maar dat was Cockburan. Nu zien we de 'echte'. We struinen wat rond, maar tijdens het wandelen moet je echt goed uitkijken om niet in de Walliby stront te stappen. Overal, maar dan ook overal ligt die stront. De keutels zijn groter als de keutels van een konijn. Het getoeter van de truckbus geeft aan dat we weer verder gaan. We verlaten het pad en sluiten het hek.
In Hall's Creek nuttigen we de 'morning tea' en bezoeken het visitors centre. We zijn weer even buiten, dat is wel even lekker want van dat gehobbel en gebobbel in de bus wordt ook wel een beetje duf. Ondertussen gaat Rona de truckbus drinken geven.
We zien een bord Alice Springs en rijden daar in... Fotostop! Dit is de Tavani Road van maar liefst 1700 km lang en deze kleurt rood. Dit betekent een 1700 km lange gravel weg. Langs deze weg heb je maar liefst 3x de mogelijkheid om te tanken....kun je je toch niet voorstellen.. Lijkt ons toch wel gaaf om een keer van Darwin naar Adelaide te reizen...
We gaan de Great Northen Highway weer op en vervolgen onze route naar Fitzroy. Een bord geeft aan dat dit nog 288 km is. Een lange rechte, een paar kleine bochtjes uitgezonderd, weg met aan weerszijde soms plat landschap met wat bomen, soms grote rode keien. Ongeveer halverwege de route stoppen we voor de lunch. Een lunch langs de snelweg. Dit kan echt niet in Nederland, uitgezonderd op de autoloze zondag. Ik ga midden op de weg staan en maak van beide richtingen een foto. Er is geen voertuig te bekennen. Ongelofelijk!
Moe van de truckbusdag komen we aan op de grote camping in Fitzroy. We zetten alleen de binnentent op want het beloofd een warme nacht te worden. Na een heerlijke douche gaan we aan de borrel. Eén Aboriginal man genaamd James, valt Karen lastig, de enige jonge blonde dame in ons gezelschap. Tony lost het op door aan te geven dat het zijn dochter is. De Abo druipt voor enige tijd af maar komt later terug en geeft Karen een briefje met zijn telefoonnummer. Hahaha. James kent waarschijnlijk ook het spreekwoord: 'de aanhouder wint' of 'opgeven is geen optie'!
We eten aan een lange tafel. Dit is de laatste avond dat de groep compleet is. Een deel van de groep gaan door naar Cape Leveque en een deel gaat elders heen. David bedankt Rona en Amber voor de fantastische rondreis door de Kimberley en voor al hun goede zorgen. Amber bedankt de groep voor de fantastische hulp bij koken, opruimen, truckbus inruimen en vooral voor de gezelligheid. You're my favorite group! Voor het slapen gaan genieten we nog even van de prachtige sterrenhemel. Truste.
Dag 10 Geikie Gorge cruise – Broome
Maandag 29 augustus 2016
Vannacht word ik wakker van een hoop geritsel. Ik doe mijn ogen open en kijk recht in de ogen van een Walliby. Alleen het gaas van de binnentent is tussen ons. Ik schrik, maar tegelijkertijd is het ook weer prachtig! Peter vertelt dat hij vannacht naar de wc ging en dat hij de halve camping heeft overgelopen om onze tent terug te vinden (enne die was best vlakbij het toiletgebouw. Tijdens de zoektocht zag hij wel 100 wallibys... gelukkig kwam Peter toch naast mij liggen.
Om 7.00 uur rijden we naar Geikie Gorge. Hier genieten we van een prachtige cruise. In een open boot varen we door de Gorge en zien prachtige rotsformaties in allerlei kleuren en dan de weerspiegelingen, de krokodillen, zwaluwen (nesten in de rotsen) Geweldig! We moeten een pet op en vooral water drinken want het wordt zo'n 36 graden. Wat ook goed tegen de warmte helpt is je pet compleet nat maken en dan weer opzetten. Hierdoor koelt je hele lijf af en vooral je hersencellen blijven koel. Ja, ja die hebben wij ook! Na de 1 uur durende cruise rijden we naar Broome. Een lange, lange geasfalteerde weg, een klein beetje hobbelen maar dat is niet noemenswaardig. Het is erg bewolkt en het miezert zo af en toe. De landschappen zijn afwisselend kaal, begroeit al dan niet met Baobab bomen, rode grond, afgebrande grond en we zien weinig tegemoetkomend verkeer.
Waar we 10 dagen geleden de eerste 'morning tea' hadden en de eerste echte kennismaking met de groepsleden in Willary Roadhouse, daar hebben we nu onze laatste gezamenlijke lunch. Rona ontvangt via Amber van ons allemaal een kaart met een persoonlijke boodschap. Het was haar allerlaatste tour als tourleader. Thanks for all, Rona! It was a great trip! Wij kopen een Kimberley wegenkaart en tekenen de route die we gereden hebben. Rona en Amber laten we hun handtekening zetten en we bedenken ter plekke dat het wel leuk is als iedereen zijn/haar naam erop zet! Zo gezegd, zo gedaan. Heel grappig!
Bij het vertrekken is het echt opgehouden met miezeren, het regent behoorlijk! Het uitzicht is dat ook gelijk heel anders. We zingen niet voor niets het lied: 'oh wat is het leven mooi als de zon schijnt...'
Degenen die niet mee gaan naar Cape Leveque worden bij hun hotel afgezet. We nemen afscheid van o.a Tony en Sue. Thanks for all! Nice to meet you!
Karen, Lizz en Narelle en Theresa gaan mee naar camping Broom's gateway. We nemen nu ook afscheid van Rona. Amber blijft bij ons en maakt voor ons nog een diner. Maar voordat ze hieraan begint, vertelt ze ons het slechte nieuws: 'de tweedaagse tour naar Cape Leveque gaan niet door'. Dit vanwege de hevige regenval is de weg er naartoe onbegaanbaar. We regelen een extra nacht in hotel Seashells en kunnen een dagtrip boeken naar Cape Leveque op donderdag of vrijdag. Dan schijnt de weg weer begaanbaar te zijn. Op donderdag gaan wij echter de camper ophalen, dus willen wij graag vrijdag de dagtrip doen.
-
30 Augustus 2016 - 09:02
Anita:
Nou Peter en Marleen , wat een verhaal weer. Prachtig allemaal! Enne Peter ik ben blij dat ik toch niet de enige ben die het spoor wel eens kwijt is op de camping. Wel jammer van die paar laatste dagen maar daar komt vast wel iets moois voor in de plaats. Heel veel plezier, houd het gezond en we horen weer van jullie.
groeten vanuit een zonovergoten Zuidwolde -
30 Augustus 2016 - 09:18
Mim:
Hoi lieve allebei,
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen! Alsof je er zelf bij bent. Ik zit hier in de tuin met een kop koffie te genieten van de verhalen. Wat kan je toch leuk schrijven Marleen (moet je iets mee doen -
30 Augustus 2016 - 09:29
Mim:
Nou zeg, overkomt me weer wat ik ook had bij Mo: type een heel verhaal in, maar er worden maar een paar regels geplaatst. Ik heb oa geschreven dat het me hier en daar best een pittige reis leek en dat met 60 plus in de bus! Gelukkig heb je niks overgehouden aan je knie, want dat had de vakantie toch behoorlijk in de war geschopt. Je hebt trouwens wel een leuke groep zeg, waarmee je rondreist. Dat maakt je reis toch extra leuk! Ik ga er vanuit dat je geweldige foto's maakt (bijvoorbeeld Peter als Tarzan ha,ha,ha) ook al kun je ze nog niet uploaden. Je beschrijft alles zo mooi, dat ik er wel beelden bij heb. Wouter en ik kijken al weer uit naar je volgende blog. Geniet van jullie vakantie! Groeten aan Peter. Liefs, mim -
30 Augustus 2016 - 10:35
Ria Kemp:
Hallo lieve buren,
Wat een prachtig verhaal met veel belevenissen. Een compleet andere wereld waar jullie nu zijn.
En een gezellige groep waar jullie mee reizen. Geniet van alle mooie momenten met elkaar! En i.d.d. wat kun je mooie verhalen schrijven, het wordt vast een prachtig boekwerk.
Liefs Ria -
30 Augustus 2016 - 11:40
Marry Van Dijk:
Hallo Peter en Marleen
Wat een verhalen en belevenissen, jullie komen ogen te kort.
Mooie foto`s gemaakt.
Heel veel plezier en genieten van deze prachtige reis.
Groetjes uit Woerden
Piet en Marry -
30 Augustus 2016 - 12:52
Sabine Schijf:
Ha Peter en Marleen,
Wat beschrijven jullie deze roadtrip mooi, ik heb met plezier het hele verhaal gelezen. Mooie foto's ook.
Heel veel plezier nog en tot de volgende blog, leuk om zo mee te kunnen lezen.
groet Sabine
-
30 Augustus 2016 - 13:49
Gertruud:
Lieve Peter en Marleen
Prachtig verhaal en prachtige foto's!
Alsof we er zelf weer rondlopen! Het herinnert me in ieder geval wel aan onze Australie-vakantie meer dan 20 jaar geleden.
Gelukkig is het met je knie goed afgelopen!
Fijn dat jullie er zo van kunnen genieten en dat wij mee mogen genieten!
liefs van Gertruud en alle anderen hier in huis. -
30 Augustus 2016 - 15:15
Bert En Henneke:
We genieten intens van jullie foto's en van de ongelooflijk leuke verhalen.
Heel veel groeten uit een zonnig en zomers Werkhoven.
-
30 Augustus 2016 - 17:30
Theo En Corrie:
Hoi lieve mensen, wat een prachtig verhaal weer met bijbehorende foto's!! Zijn het geen kippen (Peru) waar je 's nachts van schrikt - dan zijn het nu de Wallibi's.
Genieten jullie er maar veel van - wij van Klein Siberie!!!!!
Lieve groeten van ons 2tjes -
30 Augustus 2016 - 18:32
Marianne:
Hoi Peter en Marleen, Ik zag op de app dat het goed ging met jullie. Ik zie de verslagen nu pas, het kwam aan op het oude emailadres. Alles uitgeprint en straks ga ik het even bekijken. Voor jullie nog veel mooie belevenissen de komende tijd.
Groetjes Marianne -
30 Augustus 2016 - 21:59
Des En Fred:
He Peter en Marleen,
Wat een prachtige belevenissen weer in dat grote ruige land waar het echt blody hot kan zijn. Geniet vooral en hou de knietjes heel Marleen. -
30 Augustus 2016 - 22:36
JBeukers:
Hoi Peter en Marleen
Wat een belevenissen!
Heel veel foto,s gemaakt zeker.
Groetjes Joop en Maartje. -
31 Augustus 2016 - 10:33
Christa:
Ha Marleen & Peter, ik geloof dat ik geen woord teveel heb gezegd hè. Ongelofelijk warm en zo ontzettend en onbeschrijfelijk mooi. Het is alsof ik er weer ben. Super cool dat jullie the Gibb River Road hebben gereden. En de helikoptervlucht boven Purnullu: onbetaalbaar toch? Mooie foto's Marleen. De film Australia is hier ook opgenomen, als je die bij terugkomst gaat zien dan ben je gelijk weer daar.
Hou inderdaad de knieën heel Marleen. Hier genieten we nu ook van mooi weer. Zit nu - na de yoga - lekker met een koffie in de zon jullie verhaal te lezen.
Al weer benieuwd naar het vervolg.
En inspiratie gekregen om te beginnen aan ons fotoboek van de vakantie daar. Maar ik weet zeker dat die van jullie eerder af is -
31 Augustus 2016 - 23:14
Annegreet:
Zo, alles op mijn gemak gelezen. Wat doen jullie weer prachtige ervaringen op. En Marleen, wat schrijf jij toch op Eem leuke , gezellige manier.
Als je ooit tijd over hebt, wat ik me niet kan voorstellen, moet je maar eens een boek gaan schrijven.
Geniet lekker verder en ik kijk uit naar jullie volgende avonturen. -
05 September 2016 - 22:51
Gea:
Hallo Peter en Marleen!
We hadden wat internetproblemen, maar ben nu helemaal aan het bijlezen! Wat een mooie verhalen weer en wat is er veel te zien! En af en toe pittig wandelen zo te lezen: op tijd rust houden hoor Marleen, om het met je knieën vol te houden! En laat Peter zich dan maar uitsloven met alle wandelingen en slingeren aan een liaan, hihi, ongekende talenten!
groeten, Gea -
07 September 2016 - 19:31
Jurian:
Wat een mooie verhalen. Geweldig. Geniet er van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley