Feel the Freedom in Zambia - truckdag naar Bulaway

Dinsdag 7 augustus – dag 22 – Microlight in Zambia, Vic Falls en heli vlucht

We staan weer vroeg op! Op naar Zambia voor een Microlight vlucht. Om 06.20 uur lopen we het hotel uit om naar de bestelde taxi te lopen. Maar ja, het is Afrika! Daar houden ze zich niet altijd aan afspraak is afspraak. We houden een taxi aan en we gaan er met z'n achten in. Cardi op de achterbank overdwars. Bij de grensovergang worden wij uit onze benarde positie bevrijd. De controle verloop soepel. Een andere taxi brengt ons naar de Zambiaanse grens. We rijden over de Vic Fall Bridge. Prachtig! Bij het grenskantoor in Zambia helpt de chauffeur (Dennis) van Mircrolight ons door de douane heen. Er staat namelijk een lange rij. Dennis neemt onze paspoorten mee, loopt naar een loket, geeft de 8 paspoorten en in een mum van tijd kunnen wij door... Erg hé wij werken mee aan corruptie... Bij Batoka sky aangekomen, schrijven Peter, Guus, Mike en Hanna zich in. Hermien, Hanneke en ik vragen of wij ook nog kunnen vliegen... Waarschijnlijk wel, na 9 uur weten we meer, hangt ook af van de weersomstandigheden. Na 9 uur komt er meer wind en dan wil je niet in de lucht hangen. Mircrolight is een soort scooter met propellor en een deltawing als dak. We moeten lang wachten voordat de eerste van ons clubje de lucht in gaat. En dan is het zover.... Peter trekt een geel fluoricerende jas aan en stapt bij Pascal de scooter in. Koptelefoon en helm op en alleen om je heupen een gordel om. Dan rijdt hij heel langzaam de startbaan op en daar gaat hij. Met zijn armen opzij (alsof hij een vogel is) gaat hij de lucht in. Ik zwaai en volg hem tot hij uit mijn zichtveld is verdwenen. Inmiddels is het duidelijk dat Hermien, Hanneke en ik ook mogen vliegen.. Oh jee, waar ga ik aan beginnen...
Ik zie Peter weer aankomen, de landing, opnieuw in vogelhouding, verloopt uitstekend. Met een big-smile stapt hij uit. Het is geweldig! Het zien, ruiken en proeven van de Vic Falls met regenboog vanaf boven, de olifanten, de nijlpaarden en de krokodillen. Hij ziet ze allemaal. Je bent zo vrij als een vogel. Al is het best eng om de vogelhouding aan te nemen en je niet vast te houden. En nu ik nog.... Met enige spanning stap ik toevallig ook bij Pascal in. De helm is mij iets te groot... Ook ik durf in 'vogelhouding' de lucht in te gaan. Wat een gevoel! Wat een uitzicht! Ik vind de windstoten en af en toe een luchtzakje spannend en af en toe laat ik een klein gilletje uit mijn mond glippen. En ja dat hoort Pascal uiteraard ook.. Everything oké Marleen?, hoor ik Pascal vragen... Eh ja hoor alles is oké.. Hij moet erg lachen om mijn gilletjes. Ik zie heel diepe kloven en de Vic Falls met de regenboog. Pascal zegt: Spread your arms and feel the freedom... Ik luister en doe wat hij zegt. In vogelhouding vlieg ik boven de gigantische watervallen (1737 meter breed en 117 meter diep). Wauw, wat heerlijk, wat een view, wat een enorme hoeveelheid water valt daar naar beneden. Ik geniet enorm. Later zie ik de krokodillen en de olifanten. Het zijn dan maar heel kleine beestjes... Dan is het avontuur bijna voorbij, nog even de landing in vogelhouding en ik sta weer met beide benen op de grond. Een prachtige ervaring erbij.
Dan worden we door Dennis naar de ingang van de Vic Falls aan Zambiaanse kant gebracht. Hier genieten we ook van een prachtig uitzicht. Zo bijzonder om te zien, hoe dat water naar beneden stort en weer omhoog spat, de waterdruppels en waterdamp. We lopen daar een tijdje rond en houden goed de Baboons in de gaten. Ons eten moet goed in de tas zitten, anders plunderen zij jouw eten. Dan gaan we naar grensovergang om Zambia weer uit te gaan, het 'uitchecken' gaat snel. Dan lopen we naar de Vic Falls Bridge. Vanaf hier hebben we ook een prachtig uitzicht op de Zambiaanse kant van de waterval en op de Zambezi rivier. Er loopt ook een spoorlijn over de brug, aan de ene kant van het spoor staat 'you are now entering Zambia' en aan de andere kant staat een bord 'you are now entering Zimbabwe'. Er komen veel fietsers langs met hun rekje vol met zakken uien en aardappelen. We lopen en genieten van het prachtige uitzicht. Het is erg warm, na de brug hebben we even pauze. Zitten we even te relaxen, komt Cardi in een busje voorbij rijden. Wij kunnen meerijden tot de grens. Hier moeten we weer toestemming krijgen om Zimbabwe weer in te mogen. Ook dit lukt weer. Dan bezoeken we de Vic Falls aan Zimbabwe's zijde. Deze kant van de Vic Falls is nog mooier! Prachtig gewoon. Hier lopen we rond, zien van allerlei kanten de waterval, elk uitzichtpunt heeft zijn eigen naam. Bij sommige uitzichtpunten kunnen we niet te lang blijven staan, want dan worden we zeiknat, door het gespat van het water.
Ook hier zien we de dubbele regenboog. De ene heel fel en de ander vager. Zo mooi!
Dan gaan we naar het hotel, daar worden we (Guus, Hermien, Hanneke en wij) om 16.00 uur opgehaald voor de helicoptervlucht. Tja, ik wist niet dat ik ook de microlight vlucht zou doen... Nu doen we beiden...
Bij aankomst op vliegveld, gelijk inchecken, wegen, briefing en we kunnen instappen. Geen wachttijd, helemaal niets.... Wauw! Nu hebben we van alle kanten een prachtig uitzicht op de Vic Falls. In heli is toch wat relaxter bewegen en naar beneden kijken. We vliegen in 8-vorm over de watervallen, zodat we ze van alle kanten goed kunnen bekijken. Het is fantastisch! De tijd vliegt letterlijk en figuurlijk voorbij! We hebben een goede landing met alles erop en er aan.
De vliegmaatschappij brengt ons, op ons verzoek, naar de lady's market. Een hal waar alleen vrouwen hun waren verkopen. Het is wel heel lastig te bepalen bij welke vrouw je wat koopt. Want ze verkopen eigenlijk allemaal hetzelfde. Inmiddels zijn Guus en Peter een biertje gaan drinken. Wij treffen ze daar wel weer. We maken een praatje, we onderhandelen en kopen het een en ander en nemen afscheid. We zoeken de mannen op die zich inmiddels op een 'bierproeverij' gestort hebben. We hebben schik! Daarna lopen we naar Mama Afrika, hier hebben we een tafel van 5 gereserveerd. Een gezellig Afrikaans restaurant dit keer helaas zonder Afrikaanse muziek. Later schuiven Cardi, Ntando, Joke en Lia bij ons aan. We evalueren deze mooie, avontuurlijke en heel bijzondere dag. Het is heel gezellig en zeer moe en zeer voldaan gaan we met een taxi (Mr Eddie is gebeld) terug naar het hotel. Oh what a day!!

Woensdag 8 augustus – dag 23 – truckdag naar Bulawayo

Voordat we naar Bulawayo rijden, stoppen we even bij Restaurant Mama Afrika. Ik ben mijn vestje namelijk vergeten. We zaten buiten, maar helaas zit er toch een poort voor die op slot zit. Jammer! Bij de eerste plaspauze komt er gelijk een oude, tandeloze man naar de truck gelopen. Hij heeft een oranje jas aan en naar wat later bleek allemaal scrubsponzen voor en achter over zijn schouder hangen. Het ziet er heel fleurig uit. De scrubsponzen zijn beige van kleur, maar het netje wat om elke spons gebonden is kleurt rood of oranje. Ziet er heel grappig uit, hij is heel vriendelijk en praat honderd uit. Ik koop zo'n spons van hem. De weg naar Bulawayo is verhard, maar zeer hobbelig. We rijden weer langs allerlei dorpjes, met spelende kinderen en vrouwen voor de hutjes. Het is erg stoffig, maar de gekleurde was aan de lijn of op het hek geeft het geheel een fleurige status. In We rijden door een mijngebied en zien regelmatig een grote vrachtwagen vol met kolen voorbij komen. Zimbabwe, Namibië en Mozambique hebben de afspraak om de treinrails goed te onderhouden om zo het vervoer van steenkool goed te laten verlopen.
In Lupanu stoppen we voor de lunch bij 'vrouwen voor vrouwen'. Hier worden door vrouwen en één man allerlei spullen gemaakt van riet. Tassen, schaaltjes, petten en hoeden, onderzetters en zo meer. Met het geld wat wij daar achter laten, zijn ze super blij!
De hoofdweg is geblokkeerd door zand, boomstam en heel veel stenen... dus moeten wij de parallel weg nemen. Dit is een zandpad met heel veel gaten en kuilen. We gaan weer verder met de reis en zien 4 ezels met een kar vol met kinderen, koeien met en zonder hoorns langs de weg lopen.
In Bulawayo checken we in, in een bizar groot hotel. Zo zit je in 'the middle of knowhere' en zo zit je in een giga stad, met een giga hotel. We gaan de buurt even verkennen en op zoek naar een pinautomaat. Maar helaas er is geen enkele automaat waar geld in zit... Op elke automaat die wij zien staat: 'out of service, use next available machine'... Maar er is er geen één available. Op zoek naar de volgende komen we langs een kapper. Dat lijkt wel een kippenhok! In een grote ruimte bedienen 29 kappers/kapsters hun klanten. Haren knippen, invlechten etc. Daarbij wordt heel veel gepraat en gelachen. Peter neemt plaats in één van de stoelen. Hij wordt weer lekker gemillimeterd.
Op straat is het ook een drukte vanjewelste, alles toetert en rijdt door elkaar. Er staan gelukkig een paar verkeerslichten waardoor wij veilig over kunnen steken. En als er geen verkeerslicht is moet je echt oppassen met oversteken. Sommige bestuurders geven je de gelegenheid om over te steken, anderen sjeesen gewoon hard door. Een stopteken geven werkt soms ook nog wel....
Het is niet alleen druk, het is ook gewoon smerig. Vuilnis ligt overal, op de stoep, op de weg, vuilnisbakken lopen over... Het ruikt naar urine... Op elke hoek van de straat staat wel een karretje met sinaasappels, bananen, appels, kleine zakjes chips, lolly's etc. 's Avonds komt er iemand in het hotel een praatje houden over mogelijke activiteiten voor morgen, we dineren en drinken nog een bakkie koffie met een glaasje Ameroula en gaan daarna lekker slapen.