Pinnacles, Kangoeroes en heel veel bloemetjes

Wild flowers en Pinnacles
Woensdag 14 september 2016

Vandaag de Wilde Bloemenroute... Hoop niet dat het al te wild wordt, want daar worden we alleen maar onrustig van. Onderweg naar Depot Hill zien we een afwisselend landschap, gerst, haver, koolzaad (jammer genoeg nog niet in bloei), gekleurde vogels (die zich net niet tegen ons voorruit te pletter vliegen, je schrikt er iedere keer weer van), open vlaktes met ongerepte natuur, koeien op een stuk 'stekelig' land, heuvels die vol staan met gele bloemen. Kortom je blijft je ogen uitkijken. Bij Depot Hill wandelen we door een soort park met onwijs veel gele, blauwe, paarse, roze en witte bloemetjes. Heel leuk om te zien. Daar wordt je vrolijk van, niet dat we dat niet waren hoor!

Onderweg naar Dongara zien we heel veel sinaasappelbomen. Helaas zien we de vruchten niet hangen, maar het bord naast het hek geeft aan dat het sinaasappelbomen zijn.
Midden in de rimboe gaan we tanken. Terwijl we er heen rijden vragen we ons af waar we uit gaan komen, wij rijden over een zandweg van zeker een kilometer en allemaal bomen en struiken....Hier verwacht je echt geen benzinestation, maar gelukkig we komen echt uit bij een benzinepomp annex camping. We laten de tank weer vol lopen en besluiten om verder te rijden.

Het is net of de vogels een darminfectie hebben en ze onze voorruit als toilet aanzien. Het lijkt een kortstondige hagelbui, maar het was geen hagel. Ineens zat onze gehele voorruit onder de vogelstront. En dat te weten dat we 'm net helemaal schoongemaakt hebben...

We bezoeken het Lesueur Nationaal Park, een slordige 4 kilometer over de 'dirtroad' ofwel gravelweg. Dat is weer even hobbelen en bobbelen. Maar gelukkig krijgen we op een gegeven moment een afslag naar een asfaltweg. Dit is een 18 kilometer lange scenic drive door het park. Prachtige bloemetjes zijn hier te aanschouwen. Natuurlijk stappen wij, net als vele anderen, ook even uit om de bloemetjes te bewonderen. Daar heerst een hoog 'och, ah, wauw gehalte'. Er staan maar liefst 820 verschillende soorten planten... ik heb ze niet geteld maar zoveel heb ik er niet gezien. Dezelfde hobbeldebobbelweg gaan we weer terug.

Na het bespreken van een plaats op een camping in Cervantes rijden we door het Nambung NP en wel naar de Pinnacles. Dit is een gebied met duizenden bizarre kalkstenen zuilen. De een is groot, de ander klein, de volgende is dik en zijn buurman is dun. Het is echt ongelooflijk. We kunnen er met de camper tussendoor rijden. En dat doen we dan ook. Dit tochtje is ook best een beetje spannend want het is allemaal zand. Maar we vertrouwen op de jongen die ons het park binnen liet. Als het niet had gekund had hij ons wel gewaarschuwd toch? Bij zonsopgang en – ondergang schijnt dit heel mooi te zijn. Nou en dat is niet te veel gezegd. We kijken onze ogen uit.... Wat een bijzondere zuilen!
Het is bijna donker als we de camper parkeren. Na een lekkere maaltijd en een overheerlijke douche nemen wij de dag nog even door... Weer een dag met heel bijzondere momenten.

Pinnacles – Fremantle
Donderdag 15 september 2016

Als eerste doen we Kangaroo point aan. Het woord spreekt voor zich. Hier gaan we kangoeroes zien. De eerste levende kangoeroe zien we in de berm op weg naar het uitkijkpunt. We hebben een prachtig uitzicht, blauwe lucht, witte wolkjes, blauw water, wit zand, de rose-witte vogels (de Gala's) vliegen in het rond, maar de kangoeroes schitteren door afwezigheid. Dat is heel erg jammer. Want we zien best kangoeroes, maar helaas hebben die een zetje van een auto gehad en liggen die allemaal op één oor langs de kant van de weg.

We kunnen het niet laten, we gaan nog een keer naar het Pinnacle Park. Gisteren hebben we de autoroute van 4 km door het park gereden en vandaag doen we de wandelroute van 2 km. Tijdens het wandelen zie je toch weer andere soorten en vormen. Ook twee gala's die poseren op een zuil. Koppie recht, koppie schuin, allerlei standjes. Ik kan echt heel dichtbij komen voordat ze mij eng vinden en er vandoor gaan. We zien weinig mensen tussen de zuilen door manoeuvreren, het is nog erg rustig! Het is weer een ongelofelijk bizar gezicht, al die kalkstenen zuilen. Het heeft ook wel wat lugubers. Het lijkt namelijk ook op een kerkhof.... We bezoeken het visitor centre en zien daar dat die leguaan met een allergische reactie waar ik eerder over schreef een Bobtail Skink is. Dan weet je het maar.

We vervolgen de weg en rijden langs hele grote witte zandduinen..., zo afstekend tegen de blauwe lucht en een groene voorgrond van alle struiken en bomen maakt het een mooi stukje natuur. Daarna volgen we het pad in het Nilger Natuurreservaat, hier volgen we de 'Wild flower route'. Er staan niet heel veel bloemetjes in bloei, maar overal staan wel bordjes met een foto en de naam van de bloem. Dat is dan wel weer handig.

Intussen hebben wij onze voorruit weer schoongepoetst, want er was bijna niet meer doorheen te kijken. Nu vooral hopen dat de vogels een andere voorruit kiezen als dumpstation..
De omgeving richting Perth is heuvelachtig, het land bevat heel veel stenen en schapen. Even denken wij dat het alleen maar schapen zijn, maar dichterbij komende blijken er ook heel veel stenen in het land te liggen. De schapen hebben namelijk dezelfde kleur als de stenen.
Inmiddels heeft de grijze lucht helaas de plek van de blauwe ingenomen. Vlak voor Perth hebben we spetters op de voorruit en helaas dit keer niet van de vogels, maar zijn het echte regendruppels. En dan te weten dat in Nederland de mussen dood van het dak vallen... Wij hebben iets te veel zon naar Nederland gestuurd, sturen jullie wat terug? Alvast bedankt!

We zien de skyline van Perth, hoge flatgebouwen, veel verkeer op de weg, wat weer wennen is. Maar we manoeuvreren onze camper rustig en bedaard naar Fremantle, even voorbij Perth. En het mooie is, de lucht trekt weer open en de zon gaat schijnen. We wandelen door het stadje, zien de St. Patrick kathedraal, willen binnen een kijkje nemen, maar helaas, hij is gesloten. De zon schijnt echter maar kort, we schuilen en wachten tot het redelijk droog is. We rijden naar camping Fremantle Village. Hier lijkt het lijkt even of het herfst is... er staat een harde wind, er valt opnieuw veel regen en het is gewoon weg fris. Maar ja, wat vandaag valt, valt morgen niet. De pijpen worden weer aan de broek geritst en we hopen zo warm te blijven.

Fremantle naar Margaret River
Vrijdag 16 september 2016

Het is aan de frisse kant, we zien een beetje blauwe lucht, grote wolken, maar géén regen!
Fremantle laten we voor wat het is. We verlaten de drukte en gaan bij Jarrahdale naar het Serpentine National Park om de Serpentine Falls te bekijken. We komen aanrijden en zien heel veel kangoeroes. We zien ze zittend, liggend, kauwend, slapend en huppelend. Gaaf en heel grappig! We wandelen naar de waterval, onderweg treffen we ook weer kangoeroes. Gisteren bij Kangaroo Point zien we er maar één en nu zien we er heel veel. De waterval is echter niet zo spectaculair als we van een waterval verwachten. Maar ja, je kunt het niet overal zo treffen.

Onderweg naar Pinjarra is de omgeving vooral vlak. In het land staan duizenden gele bloemetjes, er staan veel bomen (echt wel een bosrijke omgeving) en we zien koeien, echte zwart-witte (vlees)koeien! Het boerengevoel komt weer meer naar boven... Wat ons ook opvalt is dat er heel veel aronskelken langs de weg staan. Heel bijzonder om deze bloemen gewoon in het wild onder bomen te zien staan.

Later wordt het meer heuvelachtig en staan er nog meer bomen en wordt het een tuinbouwgebied. Peter geraakt helemaal in zijn sas. Heeft het ineens over Oukoop... hahaha. Ook de wetlands zien we hier... of heeft het heel hard geregend... Zeker weten doen we het niet.
We zien dat het geloof hier in hoog vaandel staat. Er zijn zelfs campings per geloof... (Anglicanen, Adventisten, Baptisten, Katholiek en nog een paar). Dat geloof je toch niet!
Een stukje verder rijden we echt door de wijnstreek. We zijn te vroeg, want er is nog geen druif aan de struik te bekennen. Kilometers lang alleen maar wijnproeverijen... Peter drinkt liever een biertje en ik ben ook niet zo van de fijngemalen druiven. We laten deze proeverijen graag aan anderen over en rijden door naar Margaret River.
We vinden een plekje (het laatste plekje met stroom) op camping Riverview.

Omdat we mee willen met de kangoeroesafari bij sunset lopen we naar het visitor centre in het dorp. Onderweg komen we mensen tegen die ons vertellen dat je via het bos ook in het dorp kunt komen. Zeg nou eerlijk, dat is natuurlijk een veel leukere route dan langs de grote weg. Wij gaan dus het bos in, zien de Margret River in al haar glorie. Echt een prachtig gezicht. We lopen en lopen en lopen en lopen.... maar wie weet waar naar toe... Na een aantal kilometer besluiten we toch maar om terug te gaan, want het lijkt er op dat we een bordje of aanwijzingen hebben gemist. We komen jongelui tegen en die vertellen ons dat we de andere kant op moeten. Pff, wij blij dat we toch maar terug gegaan zijn...

De kangoeroesafari lopen we mis, daar zijn we inmiddels te laat voor. We wandelen de route weer terug naar de camping. Hier worden we beziggehouden door een aantal vogels (zwarte kop, groen lijf en blauwe staart). Die komen heel dichtbij ons zitten, zelfs op de rand van de stoel. Een heel grappig gezicht! Enne de kangoeroes hebben we vanmorgen gezien, deze vogels hebben we wel zien vliegen, maar zeker niet van zo dichtbij kunnen spotten. Dus onze dag kan niet meer stuk.