Stinkende zeehonden en Herero's en Himba
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen en Peter
29 Juli 2018 | Namibië, Kamanjab
Zaterdag 28 juli – dag 12 – Cape Cross en een lange weg naar Kamanjab
Vandaag starten we met kou en mist. We zitten weer een heel stuk te hobbelen en te bobbelen. Bij het scheepswrak Zeila gaan we er even uit. Dit schip is 25 augustus 2008 vergaan. Een mooie dame en heer staan ons bij de truckdeur op te wachten met o.a. gekleurde stenen. Niet om te gooien, maar om te verkopen. Een klein stukje verder op is van allerlei botten een skelet gemaakt. Grappig om te zien. Op het strand zien we redelijk dichtbij een black back jakhals lopen. Dan gaan we naar de zeehonden kolonie. Onderweg staan twee black back jakhalzen voor ons te poseren. Hoe zullen zij weten dat ik ze graag op de foto wil.... We stappen bij de kolonie uit. Ik zet één voet buiten, haal adem en ik ga bijna over mijn nek. Wat een ontzettende stank. Het snijdt je adem af. Concentratie op je ademhaling is een vereiste om te overleven...Maar als je er eenmaal even bent, wordt de penetrante lucht wat milder. Het lijkt op een openbaar toilet, maar het is geen urine lucht maar zeehonden zweet....In hoogtijd zijn hier maar liefst 200.000 trouwe zeehonden, de grootste zeehonden kolonie van de wereld, ze komen elke keer naar hetzelfde plekje terug. Ze maken een kabaal van jewelste. We horen kippen, varkens, geiten en schapen, allerlei geluiden door elkaar en in verschillende toonhoogtes, maar het zijn echt alleen maar zeehonden met her en der een meeuw, klein vogeltje en een jakhals. Ik weet niet wat je ziet, hoort en ruikt. Zeehonden die liggen, waggelen, blaffen, ruzie maken, schreeuwen, voeden, gapen etc. Mijn ogen schieten van links naar rechts en weer terug. Wat een ongeregeld zooitje en zo bijzonder om dit te aanschouwen. We nemen afscheid van dit schouwspel en gaan onze bestelde lunch ophalen. Al rijdend smikkelen we ervan.
In het dorp Uis krijgt de truck weer te drinken en kunnen wij wat lozen. Ook hier worden we overvallen door allerlei bewoners die hun spulletjes aan ons willen verkopen... Als je wat koopt mag je een foto maken. En we gaan door, door met de rit. We rijden nog steeds door de woestijn, veel zand, struikjes, grote bomen, kleine bomen en stenen. De kou en mist zijn we allang weer vergeten, het is heel warm. De volgende stop is bij een Herero en Himba stam. Het zijn twee verschillende namen, maar het is dezelfde stam. Het verschil zit ´m in de kleding. De Herero´s dragen jurken in Queen Victoria stijl met een strak bovenlijf en vanaf de borsten en wijde rok. Soms wel met 7 lagen. Hoe wijder hoe mooier. Als de muts twee punten naar de zijkant heeft, dan hebben ze koeien. De Himba´s, de enige stam in Namibië die niet gekolonialiseerd is, hebben een ontbloot bovenlijf en hebben hun haar vol met modder, tenminste zo lijkt het. Het is een bruin poeder wat ze mengen met vet en dat smeren ze op hun lijf en in hun haar. Dit mengsel heet ochre.
De kraampjes, waar alle spulletjes staan uitgestald, zijn van takken opgebouwd. De Herero vrouwen, sommigen zitten op de grond te naaien met een Singer handnaaimachine, proberen uiteraard hun spullen te verkopen. Dit keer tassen, soort portemonnees, armbandjes, kettingen en beesten. Voor een paar Namibische rand mag ik ze fotograferen. Ik maak een praatje, maak ze aan het lachen en maak foto´s en natuurlijk betaal ik. Een jonge dame geef ik een compliment over haar haardracht. Zegt ze heel nuchter ´het is een pruik´. Ik, maar ook de Herero dames naast haar komen niet meer bij van het lachen. Ik loop verder en helemaal bij het laatste kraampje staat één jonge Himba vrouw. We praten en onderhandelen.. Ik koop een armbandje. Ik betaal en ik geef haar mijn gekleurde armbandje. Zij geeft mij een dikke vette glimlach en ik krijg wel 5 kusjes op mijn hand. Gelukkig niet op mijn wang, want erg lekker ruikt die ochre niet... Naast het kraampje zitten 5 kleine kindertjes rijst te eten. Ze zijn dol op het uitdelen van ´high fives´. Peter zit naast hen en geeft ze allemaal een ´high five´, ze lachen ook en hebben schik. Bij het weggaan zwaaien ze ons uit met een glimlach en uiteraard zwaaien wij heel hard naar hun.
Wil ik net de truck instappen komt er een wagen aan, met 4 ezels ervoor, de Kalahari Ferrari! Hoe grappig is dat. De wagen zit vol met kinderen. En op de achtergrond zie ik een gevarenbord waar een olifant op staat. Zullen we deze rit een olifant tegenkomen... Intussen is de omgeving verandert in minder zand en meer verdort gras, bomen en bergen en later heel veel stenen en keien. De weg is nog steeds erg hobbelig....
Tijdens het diner genieten we van een optreden van 6 mannen en één jembee. Zij zingen en dansen.. Fantastisch om ook dit mee te mogen maken.
Vandaag starten we met kou en mist. We zitten weer een heel stuk te hobbelen en te bobbelen. Bij het scheepswrak Zeila gaan we er even uit. Dit schip is 25 augustus 2008 vergaan. Een mooie dame en heer staan ons bij de truckdeur op te wachten met o.a. gekleurde stenen. Niet om te gooien, maar om te verkopen. Een klein stukje verder op is van allerlei botten een skelet gemaakt. Grappig om te zien. Op het strand zien we redelijk dichtbij een black back jakhals lopen. Dan gaan we naar de zeehonden kolonie. Onderweg staan twee black back jakhalzen voor ons te poseren. Hoe zullen zij weten dat ik ze graag op de foto wil.... We stappen bij de kolonie uit. Ik zet één voet buiten, haal adem en ik ga bijna over mijn nek. Wat een ontzettende stank. Het snijdt je adem af. Concentratie op je ademhaling is een vereiste om te overleven...Maar als je er eenmaal even bent, wordt de penetrante lucht wat milder. Het lijkt op een openbaar toilet, maar het is geen urine lucht maar zeehonden zweet....In hoogtijd zijn hier maar liefst 200.000 trouwe zeehonden, de grootste zeehonden kolonie van de wereld, ze komen elke keer naar hetzelfde plekje terug. Ze maken een kabaal van jewelste. We horen kippen, varkens, geiten en schapen, allerlei geluiden door elkaar en in verschillende toonhoogtes, maar het zijn echt alleen maar zeehonden met her en der een meeuw, klein vogeltje en een jakhals. Ik weet niet wat je ziet, hoort en ruikt. Zeehonden die liggen, waggelen, blaffen, ruzie maken, schreeuwen, voeden, gapen etc. Mijn ogen schieten van links naar rechts en weer terug. Wat een ongeregeld zooitje en zo bijzonder om dit te aanschouwen. We nemen afscheid van dit schouwspel en gaan onze bestelde lunch ophalen. Al rijdend smikkelen we ervan.
In het dorp Uis krijgt de truck weer te drinken en kunnen wij wat lozen. Ook hier worden we overvallen door allerlei bewoners die hun spulletjes aan ons willen verkopen... Als je wat koopt mag je een foto maken. En we gaan door, door met de rit. We rijden nog steeds door de woestijn, veel zand, struikjes, grote bomen, kleine bomen en stenen. De kou en mist zijn we allang weer vergeten, het is heel warm. De volgende stop is bij een Herero en Himba stam. Het zijn twee verschillende namen, maar het is dezelfde stam. Het verschil zit ´m in de kleding. De Herero´s dragen jurken in Queen Victoria stijl met een strak bovenlijf en vanaf de borsten en wijde rok. Soms wel met 7 lagen. Hoe wijder hoe mooier. Als de muts twee punten naar de zijkant heeft, dan hebben ze koeien. De Himba´s, de enige stam in Namibië die niet gekolonialiseerd is, hebben een ontbloot bovenlijf en hebben hun haar vol met modder, tenminste zo lijkt het. Het is een bruin poeder wat ze mengen met vet en dat smeren ze op hun lijf en in hun haar. Dit mengsel heet ochre.
De kraampjes, waar alle spulletjes staan uitgestald, zijn van takken opgebouwd. De Herero vrouwen, sommigen zitten op de grond te naaien met een Singer handnaaimachine, proberen uiteraard hun spullen te verkopen. Dit keer tassen, soort portemonnees, armbandjes, kettingen en beesten. Voor een paar Namibische rand mag ik ze fotograferen. Ik maak een praatje, maak ze aan het lachen en maak foto´s en natuurlijk betaal ik. Een jonge dame geef ik een compliment over haar haardracht. Zegt ze heel nuchter ´het is een pruik´. Ik, maar ook de Herero dames naast haar komen niet meer bij van het lachen. Ik loop verder en helemaal bij het laatste kraampje staat één jonge Himba vrouw. We praten en onderhandelen.. Ik koop een armbandje. Ik betaal en ik geef haar mijn gekleurde armbandje. Zij geeft mij een dikke vette glimlach en ik krijg wel 5 kusjes op mijn hand. Gelukkig niet op mijn wang, want erg lekker ruikt die ochre niet... Naast het kraampje zitten 5 kleine kindertjes rijst te eten. Ze zijn dol op het uitdelen van ´high fives´. Peter zit naast hen en geeft ze allemaal een ´high five´, ze lachen ook en hebben schik. Bij het weggaan zwaaien ze ons uit met een glimlach en uiteraard zwaaien wij heel hard naar hun.
Wil ik net de truck instappen komt er een wagen aan, met 4 ezels ervoor, de Kalahari Ferrari! Hoe grappig is dat. De wagen zit vol met kinderen. En op de achtergrond zie ik een gevarenbord waar een olifant op staat. Zullen we deze rit een olifant tegenkomen... Intussen is de omgeving verandert in minder zand en meer verdort gras, bomen en bergen en later heel veel stenen en keien. De weg is nog steeds erg hobbelig....
Tijdens het diner genieten we van een optreden van 6 mannen en één jembee. Zij zingen en dansen.. Fantastisch om ook dit mee te mogen maken.
-
29 Juli 2018 - 07:08
Monique:
Wat maken jullie weer veel mee! Ik ben heel erg benieuwd naar de foto’s en ben tegelijkertijd blij dat ‘geurfoto’s’ nog niet bestaan ;-)
Hier is het inmiddels afgekoeld van 38 naar zo’n 20 graden, ook wel weer lekker!
Veel plezier nog daar! -
29 Juli 2018 - 07:25
Anita:
Wat een mooi verhaal weer! Rachel gaat vandaag met Martijn zeehonden op Texel spotten! Ging gisteren niet door vanwege onweer. Ik denk dat zij geen last hebben van die stank!!!!
Groet, Anita -
29 Juli 2018 - 09:11
Willeke & Ries:
Bij ons gelukkig weer de geur van vers gevallen regen! fijne tijd verder. groeten uit Acquoy -
29 Juli 2018 - 09:14
Willeke & Ries:
Bij ons gelukkig weer de geur van vers gevallen regen! fijne tijd verder. groeten uit Acquoy -
29 Juli 2018 - 12:02
Henneke:
Wat een bofkonten zijn jullie toch om push ups te mogen doen in de truck.
Blijf wel naar buiten kijken, daar loopt het wild. Nog heel veel plezier met de groep.
-
29 Juli 2018 - 14:14
Gea:
Dat zullen vast ook mooie foto's worden, van die bijzondere jurken en pruiken! We zijn benieuwd!
groetjes! -
31 Juli 2018 - 15:28
Fred En Des:
Zo, even bijgelezen. Jeetje, wat hebben jullie alweer veel gezien en meegemaakt. Prachtig om jullie zo te volgen. Geniet er vooral van! -
31 Juli 2018 - 15:52
Olga:
Wat een mooie verhalen weer, zoveel belevenissen. En wij genieten mee! Prachtige reis gewoonweg! Grtxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
