8-baan, grote zandbak en rondvliegen

Zaterdag 8 november 2014 – Eungella National Park – Finch Hatton Gorge

Richting Mackay zien we regelmatig een beregeningsinstallatie, de één met een arm en wel 20 sproeiers, de ander met maar één spuit. Het is hier ook zo droog. Via het binnenland gaan we naar Eungella NP. Veel heuvels, veel suikerriet en heel kleine dorpjes die bekend voorkomen vanuit een westernfilm. Houten huizen met veranda's op palen, in allerlei kleuren. In de omgeving zien we veel paarden en stieren. Het laatste stuk naar het NP is een zéér kronkelige weg met 12% hellingen en natuurlijk is de weg smal. De vele strakke bochten doet mij denken aan een 8-baan, alleen nemen we deze op gepaste snelheid (20 km p/u). Het 8-baan parcours is maar liefst 4,5 km lang. Bij een lookout hebben we een prachtig uitzicht over het dal. Omdat het een beetje heiig is, heeft het iets mysterieus. We rijden langs een koeienboer, we zien een stal en maar liefst 4 zwart witte koeien lopen. We nemen aan dat de rest van de koppel ergens anders loopt!

In het NP wandelen we de 'Cedar Grove Track' van een kleine 6 km. De naam zegt het al, we lopen door het bos. Het wandelpad ligt bezaaid met droog en vers blad. Het is dus goed oppassen waar je je voeten neerzet, de keien, stenen, boomwortels zijn niet goed zichtbaar en aangezien wij ook graag om ons heen en omhoog kijken is de kans op verstappen aanwezig.
Het is hier héél stil! We horen alleen gekraak van onze voetstappen en het geritsel in de struiken en tussen de bomen van een vogel, een slang of een salamander die ineens het wandelpad oversteekt.
Zo horen we ineens heleboel geritsel.... We schrikken en denken dat we nu eindelijk de Cassowary gaan zien... we zijn op ons hoede, het geluid komt steeds dichterbij en we zien een.... mountainbiker... Valt dat even tegen!

We moeten met de camper dezelfde weg weer terug, omdat rijden over gravel door het Camper verhuurbedrijf niet toegestaan wordt. Voor een paar km lappen we deze regel wel aan onze laars (die we niet mee hebben), maar het gaat om 22 km! Dan toch maar weer de 8-baan naar beneden rijden. We rijden naar Finch Hatton Gorge. Omgeving is echt prachtig, glooiend, kronkelig, rietsuiker in allerlei stadia, mooie groene kleuren, afgewisseld met een paar droge stukken, vele (hoe kan het ook anders) vrijstaande huizen met wat palmbomen en heel grote kamerplanten en gekleurde bomen (een soort sering in het paars) in de tuin. Prachtig!

Bij de Gorge moeten we de camper vroegtijdig parkeren in verband met de steile hellingen, het water wat over de weg heen loopt en de gravel. We gaan de nog resterende 1,5 km lopen. We nemen de flessen water én de camera mee en gaan! We proberen natte voeten te ontwijken door via de keien te lopen, maar na 1 stap glij ik al bijna uit. Blijkt geen goed plan te zijn. Dan maar schoen en al door het water verder gaan. Het is erg warm, we lopen ook echt in de zon omdat er geen schaduw te bekennen is, dus die natte voeten is lekker verkoelend.
Na 1,5 km zijn we bij de Gorge, hier blijken we nog eens 2,8 km te moeten klimmen om te zien wat we willen zien. Het is best steil en een lastige wandeling. Voordeel is dat we én in de schaduw lopen (om ons heen staan vele soorten bomen, waaronder heel veel varens) en we de terugweg niet hoeven te klimmen.
Bij de Gorge aangekomen genieten we van het uitzicht. Het is een mooie waterval die uit etages bestaat. Door de schittering van de zonnestralen op de waterval en de rotsen is het een prachtig gezicht. Op de terugweg trakteren we ons op een ter plaatse gemaakt mango ijsje. In the middle of knowhere staat een soort cafeetje. De man, een overjarige hippie, speelt wat muziek en de vrouw maakt het ijs (met verse mango's) klaar. Het smaakt heerlijk!

Na deze heerlijke versnapering besluiten we om in Mackay een camping op te zoeken. Onderweg rinkelt ineens mijn telefoon, zie ik het nummer van mijn ouders in het display verschijnen. Heb ik ineens mijn moeder aan de telefoon. Zo ver weg, maar zo duidelijk. Fijn om te horen dat alles oké is.
De camping is, met behulp van de TomTom, snel te vinden. Hoewel de camping eigenlijk gesloten is (het is na zessen), mogen we toch onze camper neerzetten.

Zondag 9 november 2014 – Gladstone via Yeppoon

Vandaag weer een 'rijdag'. We zien weer veel heuvels en rietsuiker. We zeggen tegen elkaar dat het uitzicht ons niet verveelt. De kleuren, de vergezichten, de heuvels, de dalen, de bergen op de achtergrond, het blijft prachtig! Het blijft een gaaf gezicht en het geeft ons echt een vakantiegevoel. Het is ook zo anders dan in Nederland!
Onderweg zien we ook weer het verbranden van de lage struiken en gras. Dit hebben we na Darwin niet meer gezien. Voor de rest zien we vooral de kleur grijs en wit. Grijs van het asfalt en wit van de strepen (als ze er staan). Het is één lange 2-baansweg en als je dan achter een caravan aanrijdt die niet jouw tempo rijdt wordt dat wat vervelend. Erger is dat je geen uitzicht hebt, je kunt niet ver vooruit kijken en inhalen op zo'n weg is niet ons ding. We moeten of geduld hebben of een pauze inlassen. We kiezen voor het laatste en zijn voorlopig van die caravan af. Na Carmila is het telen van suikerriet voorbij en wordt het landschap wat bruiner, bosachtig, zien we meer koeien en stieren. Soms heel veel koeien op een klein stukje land waar weinig groene grassprieten te bespeuren zijn. Gezien dit feit denk ik dat de koeien hier alleen maar magere melk geven.

Bij Rockhampton nemen we nog even de Capricorn Coast Tourist Drive (104 km). Hier zien we veel meer groen en afwisseling dan langs de Bruce Highway. Bij Yeppoon (het zuidelijkste stukje van het Great Barrier Reef) gaan we onze benen strekken en de voeten even koelen in de South Pacific Oceaan. Nou ja koelen., het zeewater is gewoon warm. Een eindje verderop rijden we weer door een mangrove gebied. Dat blijft ook een bijzonder gezicht.
Eenmaal weer terug op de Highway passeren wij met 100 km p/u een goederentrein van wel 2 km lang. Nadat de dagteller 541 km aangeeft vinden we het welletjes voor vandaag en zetten ons mobile home in het plaatsje Gladstone neer.

Maandag 10 november 2014 – Hervey Bay

Vandaag zakken we af naar Hervey Bay. In Childers, een heel oud dorp met vrijwel alleen maar houten huizen, winkels en hotel. Tijdens de lunch spreken we een Australische man. Hij vertelt ons van de rietsuiker teelt. De oogst vindt 1 x per jaar in 5 maanden plaats voor dat het natte seizoen begint. Geoogst wordt er dus tussen juni en november. Ook hier wordt gewerkt met een quotum. Heb je je quotum met oogsten bereikt, dan laten ze het resterende rietsuiker gewoon op het land staan. Als ze geluk hebben groeit het bestaande plantje volgend jaar weer aan, hebben ze pech dan moet er opnieuw geplant worden.

Onderweg zien we regelmatig het bord 'listen to Jesus'! Wij luisteren, we hebben onze oren gespitst, maar we horen alleen het geronk van de motor en de muziek uit de radio....
Naast de mango's, bananen en watermeloenen zien we nu ook ananassen... Ziet er leuk uit, zo'n veld vol. Via het visitorcentre in Hervey Bay boeken we een 2 daagse excursie (met overnachting) naar Fraser Island. We wandelen naar de kust, merk ik dat de zool van mijn Teva in het midden helemaal los gegaan is... Tja, zonder die sandalen overleef ik Fraser Island niet. Op naar de schoenmaker... Helaas, die is in dit dorp niet te bekennen. Dan maar naar de supermarkt voor een tube 'superlijm'. En dat lukt! De zool en bijna mijn vingers zitten vast. Nu maar hopen dat dit, in ieder geval, de komende 2 dagen zo blijft.

Dinsdag 11-11-2014 Fraser Island, dag 1 (georganiseerd)

Vandaag en morgen zitten we op Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld, opgenomen op de Werelderfgoedlijst. Op het 123 km lange en 25 km brede eiland liggen heuvels en valleien met regenwoud en heldere meren.

Fraser Explorer Tours pikt ons met een bus op bij de camping. Deze bus heeft 1 rij met 2 stoelen en 1 rij met 3 stoelen en lijkt op een vliegtuig en vliegt werkelijk over de weg. Hij brengt ons naar River Heads, dorpje verderop, om van hier met de Ferry de overtocht naar Fraser Island te gaan maken. De 4WD die meegaan moeten in z'n achteruit de Ferry op. Het duurt even voor dat dit klusje geklaard is.

Op het eiland stappen we over in een 4WD bus. John is de komende 2 dagen onze tour guide. De groep bestaat uit 27 oude en jonge mensen (oudste dik 70 en jongste 1,5 jaar). John heet ons welkom en start de bus. Let's go! We crossen over de zandpaden (op het eiland ligt een laag van 15 meter zand) tussen de bomen door: het lijkt Parijs – Dakar wel! We worden werkelijkwaar door elkaar geschud. Het zandpad bestaat uit heel veel hobbels, gaten en kuilen en oneffenheden. 'Fasten your seatbelts' is verplicht (en eigenlijk een sportbh ook). We kijken onze ogen uit en schrikken soms als er ineens een tegenligger aan komt rijden... Maar John stuurt heel behendig de bus naar onze eerste stop Lake McKenzie. Een prachtig meer, met glashelder water en omringd door blackbutt (Eucalyptus) bomen. Het zand is mooi wit en heel fijn (scrubben maar), de zon schijnt heerlijk, een reden om dat water eens lekker in te gaan. Na 1,5 uur stappen we de bus weer in en rijden naar een plek waar de 'rainforrest walk' begint. Na een instructie waarop te letten (bijvoorbeeld: wat te doen bij 'oog-in-oog' met dingo (wilde hond)) wandelen we een route langs een kreekje (ook zo verschrikkelijk helder) door een bos met bomen van 1000 jaar oud en wel 50 meter hoog, varens, ficussen, palmen en ander mooi soort tropisch regenwoud exemplaren.. Het is prachtig en heerlijk wandelen(gelukkig zit de zool onder mijn schoen nog vast). We horen het gezang van vele vogels, zien een leguaan van zo'n 40 cm lang en komen gelukkig geen dingo tegen (ook de Cassowary niet). De trip eindigt met 136 treden...

Na de lunch in het resort, waar we ook overnachten, scheuren we over de 75-mile beach. Maximale snelheid is 80 km p/u en dat rijdt John ook... Erg gaaf om zo over het strand te crossen! Ineens trap hij bovenop zijn rem... Hij ziet een vogel met een grote bruine slang in zijn bek wegvliegen. Met grote ogen volgen wij zijn vlucht.
Bij de volgende stop maken we een prachtige wandeling van 2,5 km over de zandduinen. Een fantastisch gezicht! Die grote bulten wit/gelig zand. We mogen afkoelen in Lake Wally. We zwemmen tussen de grote en kleine vissen, schildpadden en eenden. De kleine visjes willen de dode huidcellen van je voeten eten... hum, daar ben ik niet zo van...
Op ons gemak lopen we dezelfde route weer terug en genieten van de schaduw van de bomen en het gezang van de vogels.
John brengt ons bij het resort, deelt de sleutels uit en wij, wij spoelen onder de douche het vele zand en zweet van ons lijf.
Tjonge, jonge wat een prachtige dag! En mijn schoen, die doet het nog!

Woensdag 12-11-2014 Fraser Island, dag 2

Aart, gefeliciteerd met je verjaardag.
Voordat we de bus in stappen loop ik nog even naar het strand en zie een aantal vliegtuigjes staan. Peter zegt, als ik de kans krijg ga ik nog een vluchtje doen, het liefst boven Fraser Island. We zien wel.
Vandaag rijden we eerst naar Indian Head, via het strand. Na een minuut of 5 krijgen we de gelegenheid om een rondvlucht te doen... Bij de vraag of hier animo voor is, steken wij als eerste onze vinger in de lucht.
Ik heb de mazzel om voorin te mogen zitten. De start- en landingsbaan is het strand... Dit kan alleen hier en ergens in Schotland. Geweldig! We vliegen boven zee en proberen de haaien, dolfijnen en schildpadden te spotten. Dat valt niet mee! Boven het eiland zien we heel veel boomtoppen, meren en de zandduinen. Prachtig! De zandpaden waar we gisteren over reden zijn, door de bomen, moeilijk te zien. Lake McKenzie, Lake Wally en de zandduinen zijn vanuit de lucht ook prachtig om te zien.

Voldaan stappen we weer in de bus, welke kilometers over het strand sjeest! Daar waar we niet verder kunnen, vanwege een rotsblok tot in de zee, stappen we uit. Dit rotsblok Indian Head, kreeg zijn naam van James Cook nadat deze 'een groepje inheemsen' had zien staan bij zijn aankomst hier.
We klimmen via deze prachtige rotsformatie naar boven voor een prachtig uitzicht! We zien schildpadden, een haai en dolfijnen (van de dolfijnen zien we de vinnen boven het water uitsteken!). De zee heeft vele kleuren, de lucht is ontzettend blauw en dan de combinatie met het witte zand én de palmbomen maakt het een prachtig geheel. Het lijkt wel vakantie! Vele kiekjes worden hier gemaakt!
Beneden staat de koffie/thee voor ons klaar. Je moet met je voeten in het water, want het zand is te heet.
Onze reis gaat verder naar Champagne Pool. Hoge golven vanuit de zee komen in de pool terecht, waardooor een soort natuurlijke jacuzzi ontstaat. Een speeltuin voor jong en oud. Mocht er stiekem een haai in zo'n golf zitten dan hebben we pech... Het is heerlijk om zo even af te koelen!

Na een broodje gezond bij de bus, rijden we terug via het strand en stoppen bij Red Canyon. Deze opvallende roodachtige zandsteenformaties, ook wel the Cathedrals genoemd, zijn 18 km lang. Een heel fraai gezicht.
Even verderop treffen we de Pinnacles van gekleurd zand. Ook gaaf. Wauw wat een weldaad aan kleuren.
Dan ligt er ook nog een scheepswrak uit 1963, Mabeno genaamd. Tja, ik zou zeggen, ruim die zooi op! Men is er daar nogal trots op (het schip werd in WO 1 gebruikt om gewonde Aussies naar huis te brengen), want het aanraken ervan kan je 50 dollar kosten...
Bij Eli Creek, is groot en indrukwekkend en stuwt onophoudelijk ontelbare liters water in de branding, is het weer 'swimming time'. Loop een stukje tegen de stroom in of via een boardwalk, ga in het water liggen en de stroming brengt je weer bij de bus... Ook weer een heerlijke verkoeling!
Daarna is het tijd om het eiland weer te verlaten. Via de hobbeldebobbel weg (1 uur rijden) bereiken we weer veilig de Kingfisher ferry. Wat is het dan een genot om zonder klutsende bewegingen over een asfaltweg te mogen rijden...
Moe maar zeer voldaan stappen we onze vertrouwde camper weer in. We zeggen tegen elkaar 'het waren twee fantastische dagen...'