Lucas Grot, The Great Ocean Road, Koala

Vrijdag 21 november 2014 – Jenolan cave en heel veel kilometers

De dag begint erg slingerend, het zijn nog net geen haarspeldbochten. Links en rechts van ons zien we een groot gat, eh ik bedoel een groot dal. Het is heel groen, voor Australische begrippen dan, want het frisse groen uit Nederland dat zien we hier eigenlijk niet. De route naar de Jenolan caves leidt ons door een landbouwgebied en daar hebben wij wel wat mee. Het ziet er echt prachtig uit! De groene heuvels, met of zonder bomen en zo her en der een waterplas waar wat koeien in staan af te koelen of uit staan te drinken. Naast koeien zien we hier ook geiten en schapen. De schapen hebben wel een aparte kleur... ze zijn namelijk niet gewoon wit, zwart of bruin, maar ze zien er wat grijzig uit! Dat dit alleen maar 'oude' schapen betreft dat geloven wij niet. Wat we ook af en toe weer zien is de rode grond. Dat blijft heel bijzonder.

In het Jenolan State Forrest rijden we, hoe kan het ook anders, door een bos. Een bos waar aan de linkerkant de grote en aan de rechterkant de kleine kerstbomen staan. We slingeren, zonder dat we alcohol gedronken hebben, verder richting de Jenolan Caves. Dat we moeten slingeren is één ding, maar dat de weg ook zo smal is, maakt het best een beetje spannend. Een tegenligger passeren is soms echt millimeter werk en dan heb ik het over een personenauto. Laat staan dat we een vrachtwagen moeten passeren...

We bezoeken één van de negen spectaculaire grotten en wel de 'Lucas cave'. Onder het 'genot' van 915 traptreden zien wij stalactieten en stalagmieten in mooie en bijzondere formaties. Grote kans dat wij vannacht nog aan het traplopen zijn...!De gids vertelt erg enthousiast en het lichtspel in combinatie met de muziek maken het bezoek aan de caves werkelijk mysterieus. Een bijzonder mooi uitstapje! De Cuta Cuta Caves in Katherina zijn hier echt niets bij.

Na dit bezoek volgen we de weg richting Oberon. Deze weg is nog smaller én steiler dan de heenweg. De haarspeldbochten (max 15 km p/u) volgen elkaar snel op. We kunnen de bochten nog net maken met onze camper en gelukkig hebben we vrijwel geen last tegemoetkomend verkeer.
Het uitzicht daarna is vooral fraai, heuvelachtig met bossages, schapen en zwarte koeien (ook een zwart uier), boerderijen en later rijden we echt door een kerstbomengebied dat afgewisseld wordt met eucalyptusbomen. We genieten van het uitzicht. Het doet ons regelmatig aan Nieuw Zeeland denken.
We aanschouwen regelmatig een kangoeroe en een wombat.. helaas liggen ze dood aan de kant van de weg...
Na 331 km zetten we onze camper neer in Queanbeyan een voorstad van Canberra, de hoofdstad van Australië.

Zaterdag 22 november 2014 – Rijdag

Vandaag staat in het teken van zo-dichtbij-de-stad-Melbourne-zien-te-komen, omdat we de Great Ocean Road, of een deel daarvan, willen zien voordat we weer huiswaarts keren. En dan moeten we meters ofwel kilometers maken. Eerst de camper te drinken geven, want gisteren reden we kilometers lang in de middle of nowhere, kwamen echt bijna niemand tegen. Vandaag willen we natuurlijk niet zonder diesel komen te staan.
Langs de snelweg zien we fietsers én hardlopers, op wat ze bij ons de vluchtstrook noemen, zich in het zweet werken. Dit kan toch niet gezond zijn...

We verlaten New South Wales en rijden door Australian Capital Territory. Het was een politieke keuze om Canberra (de hoofdstad) en nog een paar kleine plaatsen een aparte gebied te geven. Dit gebied bestaat naast Canberra voornamelijk uit bos en bergen.
Het heuvelachtige gebied van geel/bruin gras maakt plaats voor een lichtgroen geheel. De grassprieten laten wel hun kopjes hangen, ze schreeuwen in stilte naar water.
We zien veel melkbussen en olievaten op een paal langs de weg. Deze melkbussen en olievaten worden niet gebruikt voor waar ze oorspronkelijk voor dienden, maar fungeren nu al brievenbus. Dit impliceert dat er ook huizen moeten zijn, maar die zien we niet.
In deze omgeving is er in ieder geval één boer met een beregeningsinstallatie, want tussen al de gele, bruine en lichtgroene stukken steekt er een prachtig groen stuk land boven uit. Een fraai gezicht.

De Monaro highway (2-baans) is lang, heel lang en heeft zo af een toe een afslag naar een gravelweg. De dorpjes waar we doorheen rijden bestaan bij wijze van spreken uit 4 huizen en een paardenstal. Het landbouwgebied boeit ons wel.
Bij Cooma, een grotere plaats, drinken we een kopje koffie bij McDonald en trekken digitaal ons sinterklaasloodje. Het is heel vreemd om bij 30 graden Celsius aan Sinterklaas te denken.

We vervolgen onze weg en rijden door een heel groot en lang bos. Aan beide kanten zien we bomen, bomen en nog eens bomen. In de eucalyptusbomen zoeken we aandachtig naar Koala's. We zien er genoeg, maar die staan op een geel bord langs de kant van de weg. Dit geldt ook voor de Wombats. Die zien we wel, maar liggen levenloos op de 'vluchtstrook'.

We verlaten de New South Wales en rijden Victoria in. De boeren zijn druk met het verwerken van hun gemaaide gras. Het ruikt heerlijk en vertrouwd. Er liggen héél, maar dan ook héél veel ronde balen in het land. Er is zelfs een stuk wat er zo groen en vlak uit ziet, dat het landschap ons aan Nederland doet denken... Alleen missen we de grote melkstallen. Qua vee zien we hier veel koeien en schapen, af en toe ook geiten.

Bij Lakes Entrance doen we wat boodschappen en besluiten door te rijden naar het plaatsje Moe (100 km verder dan we oorspronkelijk in gedachten hadden) en geven we onszelf (moe maar voldaan) en de camper, na 606 km, rust op de camping 'Moe Gardens Caravan Park'.
Steve, een oudere man met een paar zwart stompjes als gebit en vreselijk naar de alcohol stinkend, komt gelijk een praatje maken. We kregen allebei een blikjes koelhouder, die zagen er, net als hij, niet zo fris uit.. Naast ons staat een piepklein tentje, waar een oude man in bivakkeert, die continu tegen iemand in zijn hoofd praat.


Zondag 23 november 2014 – Melbourne – The Great Ocean Road, dag 1

Zitten we buiten te ontbijten, komt de oude man uit zijn piepkleine tentje gekropen, gooit zijn blauwkleurige koffiepot met urine leeg, vlak naast zijn tent... en zet daarna zijn rugzak erop... Heerlijk! En ook een goede morgen!

Wij gaan via de tolweg (afgekocht bij Apollo) door Melbourne naar 'the Great Ocean Road'. In Melbourne is het druk voor een zondagochtend, maar het rijdt goed en soepel door. De chauffeurs zijn hier niet zo hitsig en haastig als in Nederland, ze houden zich netjes aan de snelheid.
Voorbij Melbourne zien we vooral veel akkerbouw. Haver, koren, tarwe, gerst, wat het ook is, of hoe het mag heten... Joost mag het weten.

Bij Torquay begint The Great Ocean Road. Een kronkelige weg met prachtig uitzicht naar links... (het is blauw en het is nat..). Na een lunchpauze in Anglesea rijden we verder en komen we via een mooie wandeling bij 'the lighthouse' bij Aireys Inlet en hebben we uitzicht op de 'Eagle rock, Table rock en White rock. In combinatie met het heldere blauw/groene water, je ziet de vissen gewoon zwemmen, is dit een prachtig plaatje.

We stoppen natuurlijk ook bij de aangegeven 'lookout points'. Zo ook bij de Cathedral Rock en bij de Sheoak Falls. Voor de laatst genoemde moeten we weer heel veel trappen op en af en dit gaat niet zo soepel meer na de Giant Stairway in The Blue Montains én de Lucas Cave. Maar ja, wie wat wil zien moet soms pijn lijden. Eenmaal op de plek van bestemming zien we een miezerig straaltje water dat naar beneden valt... Tja, als je alles van te voren weet....

Het uitzicht bij Mt Defiance is fantastisch en even verderop wordt het nog fraaier en zeer bijzonder... We zien namelijk een Koala in een boom vlak aan de weg. Dat op zich is voor ons al bijzonder, maar wat het bijzonder en speciaal maakt is dat deze Koala wakker is en ontzettend nieuwsgierig. Hij of zij, ondanks dat we zo dichtbij zijn kan ik dat niet zien, volgt ons helemaal. De slapende Koala op Magnetic Island vonden we grappig, maar om deze wakkere Koala te spotten is écht heel gaaf! Na Cape Patton en 328 km stoppen we er mee voor vandaag. We overnachten in Apollo Bay.