Ritje en broodje kameel, Uluru en Kings Caynon

We zijn er weer... in bush-bush was er geen telefonie- en internet verkeer mogelijk. Maar hier zijn we weer met vele verhalen.

Vrijdag 24 oktober 2014 – Batchelor-Berry Springs-Darwin

De gekleurde vogeltjes komen ontbijten. Ik ken natuurlijk niet alle namen, maar op de camping hangt een overzicht. Het zijn de Red Collar Lorikeet, Little Corella, Pink & Gray Gulah, Blue Faced Honey Eater en de Yellow Throated minor. Heel grappig om te zien hoe ze op het eten afkomen.

We verlaten de Big 4 camping en rijden naar Berry Springs Territory
Wildlife Park. Een dierentuin waar honderden inheemse diersoorten in hun natuurlijke omgeving leven. Een prachtig aangelegd park met leuke routes om te wandelen. Vooral de volière is super gaaf. Heel veel vogels en vogeltjes vliegen hier rond en laten ook regelmatig wat vallen... dit beland natuurlijk op mijn arm en gelukkig niet op mijn hoofd. Ook het aquarium is indrukwekkend, hier zwemmen de vissen o.a. over je heen (lijkt wel op Blijdorp) en zien we hoe groot een krokodil kan zijn. We vertoeven er geruime tijd.

Daarna bezoeken we het Berry Springs Nature Reserve, na een korte wandeling zien we hier diepe bassins die omgeven zijn door prachtige rotsen, bomen en struiken. Hier koelen we de voeten, genieten van de rust en de mooie natuur.

Het is tijd om op zoek te gaan naar een camping in Darwin, morgen moeten we de camper weer inleveren, gaan we het Noorden verlaten en vliegen we naar Alice Springs. Vlakbij het camper verhuurbedrijf én het vliegveld, vinden we een camping. De koffers worden weer ingepakt. Morgen moeten we de dikke zware schoenen weer aan, want die passen er niet in. Dat zal wel weer even wennen zijn. Maar ja, we weten zeker dat de komende dagen ons ook héél veel nieuwe dingen laat zien. We hebben er zin in!


Zaterdag 25 oktober 2014 – Alice Springs

Gertruud, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Vannacht om 0.30 uur schrikken we allebei wakker en zitten rechtop in bed. Wat horen we? Dat raadsel was snel opgelost. Het regent! Dat geluid hebben we lange tijd niet gehoord.

Wij leveren 's morgens de camper in en rijden met een stel uit Sydney in één taxi naar het vliegveld. Bij aankomst kunnen we gelijk inchecken en de koffers inleveren, dan zijn we die maar vast kwijt. Even rondlopen, bakkie koffie doen en toen door de controle. Je gelooft het niet, maar ik (Marleen) word gevraagd mee te werken aan de check naar de aanwezigheid van dynamiet...! Dat heb ik weer. Mijn handbagage en ikzelf worden aan één of ander scanapparaat onderworpen. Ik wist natuurlijk dat alles oké was en zij daarna ook. Ik hoef gelukkig niet alles uit te pakken.
De reis naar Alice Spring verloopt soepel, de shuttlebus brengt ons naar het Ibis hotel en wij maken ons en onze tas klaar voor de reis naar Kata Tjuta, Uluru en Watarrka National Park.

Zondag 26 oktober 2014 – Kata Tjuta (Olaga's) – Uluru (Ayers Rock)

Om 5.40 zitten we buiten bij het hotel in korte broek en T-shirt uur te wachten op de bus van 'Adventures'. De chauffeur/gids/kampleider draagt de naam 'Chief'. Van een douche heeft hij nooit gehoord, je ruikt hem aankomen. Met ons stappen er nog een aantal in. Uiteindelijk telt onze groep 18 mensen met verschillende nationaliteiten (Fransen, Zwitsers, Oostenrijkers, Spanjaarden, Engelsen en nog een stel uit Nederland (Kortenhoef)). Het is een rit van zo'n 470 km.

De eerste stop is bij een Camel Farm. Natuurlijk, wij gaan een ritje maken op een kameel. Ik zit op Woochi en Peter op Gipsy. Een ervaring apart! Zolang de kameel gewoon blijft lopen is er niets aan de hand en is het zeker wel grappig (je moet het toch een keer gedaan hebben). Maar op zo'n beest zitten als hij gaat rennen, is toch wel een ander verhaal. Je weet niet hoe je moet blijven zitten én hoe je je pet op je hoofd moet houden. De zere billen van de vliegreis voelen we weer... Na deze ervaring gaan we de bus weer in.

De woestijn ziet er best groen uit, we zien heel veel verschillende kleuren groen en in combinatie met de rode grond en met kleine en grote heuvels is dat best mooi om te zien. Af en toe zien we een paar koeien (die hebben wel heel weinig te vreten). En als er koeien lopen, wonen er ook mensen zou je denken. Maar die zien we dan weer niet. De bruggen gaan over opgedroogde rivieren. Bij Mt. Ebenezer Roadhouse hebben we de volgende break, hier zien we vele gekleurde vogeltjes. We vervolgen de route naar Uluru en zien aan de linkerkant van de weg een soort gelijke rots. Dit is de Mt Conner. Qua oppervlakte is deze groter dan Uluru, maar de Mt Conner bestaat uit twee rotsen en is niet rood gekleurd.
Bij Curtin Springs mogen de hitte weer even in. Dit is een boerderij met 2000 vleeskoeien (1 koe per 2 km2), dit is de gemiddelde bedrijfsgrootte in dit gebied (er is in Australië zelfs een boerderij die groter is dan heel België). Hoe ze dit managen? Om de 20 km staat een waterput. Moeten de koeien naar een ander stuk, dan sluiten ze gewoon de ene pomp af en zetten de andere pomp aan en de koeien lopen vanzelf de goede kant op. Simpeler kan het niet én het zijn heel slimme koeien.
Op het bedrijf liggen een aantal skeletten van koeienkoppen. Dat waren de domme koeien want die hebben de juiste waterput niet gevonden.

Na 6,5 uur onderweg te zijn, zien we Uluru liggen, terwijl het nummer 'I still haven't found what I'm looking for' van U2 in onze oren klinkt (de Aussies zijn echte rockers). Dat klopt dus niet, want wij hebben de grote rode rots wel gevonden. We rijden naar het Uluru resort park. Hier staan in een kring 2 persoons vierkanten tenten én de lunch voor ons klaar. Dat ziet er hartstikke leuk uit.

In de middag rijden we naar Kuta Tjuta, ofwel de Olga's (veel hoofden). Chief waarschuwt ons. Mensen gaan hier niet dood door een krokodil, slang of spin, maar aan uitdroging. Bij warm weer moet je een liter water per uur drinken (het lijkt wel een camper, die zuipt ook zoveel) en vandaag is het erg warm. Dus gewapend met veel water gaan wij naar de Olga's. Dit is een groep grote, ronde rotskoepels. Het bestaat niet uit één grote rots, het is een heel systeem van kloven en valleien waarin je rond kunt dwalen. De grootste rots, Mt Olga, is 546 meter hoog (bijna 200 meter hoger dan Uluru). De Walpa Gorgewandeling voert ons door de mooie Olga Gorge naar een gapende afgrond en een bassin. In dit geval een droog bassin. Het is een lastige wandeling. Dit vanwege de klim, de ongelijke, kleine en grote keien, het klimmen en dalen én het meest moeilijkst is de temperatuur: 40 graden Celsius. Wij zijn blij én een pet én een vliegennet te dragen. Want vliegen, die zijn er in overvloed en natuurlijk zitten ze bij ons. Maar de wandeling is echt het zweten wel waard.

Daarna rijden we naar Uluru voor de sunset. Helaas, het is erg bewolkt, dus van een mooie sunset is geen sprake. De traditie is om tijdens de sunset champagne te drinken. Zo gezegd, zo gedaan. Tafel, tafelkleed, champagne, glazen en wat te knabbelen wordt uit de bus gehaald en met onze neuzen gericht naar Uluru genieten wij van dit alles. Een bijzonder moment! We rijden terug naar het tentenkamp, waar het diner voor ons klaar staat. We eten Australisch: kangoeroe vlees en een kameelsausijs. Het smaakt prima! Na een heerlijke douche, gaan we moe maar zeker voldaan slapen.

Maandag 27 oktober 2014 – Uluru

De dag begint wederom vroeg. Om 5 uur gaan we op pad om de 'sunrise' bij Uluru mee te maken. Helaas vertrekken we een kwartier later omdat er een Zwitserse dame zo slim was om na het ontbijt nog even te gaan joggen... Wie verzint zo iets?
Peter wil wel graag naar boven. Hij is echter de enige en besluit na de uitleg van Chief om dit niet te doen. De uitleg is als volgt: de Aboriginals voelen zich namelijk erg verantwoordelijk voor deze klimpartijen. Als er iets gebeurd (er valt b.v. iemand naar beneden) dan voelen zij zich verplicht om een arm of iets dergelijks van zichzelf af te hakken om te laten zien hoeveel pijn hen is aangedaan. Dat wil je toch niet op je geweten hebben..!

We lopen de route (8 km) om Uluru heen (de base walk genaamd). Uluru is 3,6 km lang, 2,4 km breed en 348 km hoog. Hij bestaat uit een enkel stuk zandsteen, dat tot 5 km diep onder de grond zit. Uluru is voor de Aboriginals van grote waarde, maar is daarnaast een bijzonder natuurverschijnsel dat op zijn mooist is tegen de schemering, als de kleuren veranderen. Helaas is het erg bewolkt, van een spetterende sunrise is geen sprake (sterker nog er valt zo af en toe een spatje regen) maar de wandeling op zich is heel mooi. De ene kant van de rots ziet er anders uit dan de andere kant. De kleuren, de vorm, de gaten en spleten, de bomen en struiken erom heen, zijn elke keer weer anders. Het laatste stuk van de wandeling doen we onder begeleiding van een Aboriginal gids. Hij geeft o.a. uitleg over wat zij allemaal met verschillende planten doen. Voor elke fase in het leven is er wel een kruid (zwangere vrouwen, borstvoeding, jankende kinderen, een plantje als morning after pil, etc...). Ook vertelt hij dat grootmoeder de gewoontes, de gebruiken, de geschiedenis overdragen aan de kleindochters en de grootvaders aan de kleinzoons. Of de opvoeding door de ouders gedaan wordt is ons volstrekt onduidelijk.

We rijden terug naar het park, genieten van een broodje 'kameel' en rijden 300 km naar de Kings Canyon. Hier zien we een prachtige sunset. Wauw!
Ook vanavond gaan we vroeg slapen, morgen staat de wandeling over/door Kings Canyon op het program.

Dinsdag 28 oktober 2014 – Watarrka National Park (Kings Canyon) – Alice Springs

Vannacht de prachtige sterrenhemel gezien. Wat zijn dat er ontzettend veel... Het is hier zo verschrikkelijk donker, dat je niet zonder zaklamp naar het toilet kunt gaan (enne gelukkig ging Peter mee..). Ik moet er niet aan denken om ineens een dingo of een ander beest tegen te komen.
We rijden naar Kings Canyon en we kunnen kiezen tussen een moeilijke wandeling van 3,5 uur (6 km) of een makkelijke wandeling van 1 uur. Ik twijfel voor welke ik zal kiezen.

Ik besluit om met Peter en nog 13 anderen de moeilijke route te nemen. Deze route begint met de zogenaamde 'Heartatack walk'. Een ongelooflijk steile klim van 200 meter (klinkt niet hoog... maar het voelde heeel hoog!). Eenmaal boven gekomen, krijgen we even de tijd om bij te komen... en onderweg vertelt Chief vele verhalen over de planten, de bomen, struiken en de rotsen. De meer dan 100 meter hoge zandstenen wanden van de Kings Canyon, een kloof in Watarrka National Park, zijn gevormd door een miljoenen jaren durend erosieproces.
Het is werkelijk prachtig om te zien, fantastisch om er te lopen, te genieten van het uitzicht dat elke keer weer anders is. Het weer werkt ontzettend goed mee, want het is (nog) niet warm en er staat een beetje wind. We genieten enorm! Mijn knieën werken gelukkig ook heel goed mee. Eenmaal beneden kijken we terug op een prachtige, mooie en onvergetelijke tocht. Uluru was heel bijzonder, maar het landschap bij Kings Cayon was indrukwekkend.

Na de lunch én het maken van een groepsfoto nemen wij en nog 5 anderen afscheid van de groep en van Chief. Wij gaan terug naar Alice Springs en de andere gaan door naar Mac Donalls Range. Luke onze nieuwe chauffeur brengt ons in ruim 5 uur terug naar het Ibis hotel (hij doet een ritje van ruim 900 km op 1 dag). Na ruim anderhalf uur moeten we heel nodig plassen, maar er is nergens een toilet te bekennen: de mannen pakken een struik in de bush bush, maar ik... ik moet op mijn hurken.. Ik kan je zeggen dat dat niet mee valt na zo'n Canyon walk.. de details zal ik niet beschrijven.
Wij kijken terug op een paar fantastische dagen. We hebben veel gezien, gewandeld en vooral genoten!!
Bij het binnen rijden van Alice Springs valt het op dat op iedere hoek van de straat een stel (hang)Aboriginals staan, zitten en/of liggen.