Cape Leeuwin, Klimboom en The Giant Trees

Margaret River en Leeuwin Naturaliste NP
Zaterdag 17 september 2016

Wat een luxe om te lezen dat er bramensaus voor ons in de vriezer zit. Dankjewel Corrie!
Op de vraag hoe de Pinnacles ontstaan zijn kan ik antwoorden dat dat onduidelijk is. Men zegt door erosie of versteende bomen. Maar wat de waarheid is... ik weet het niet. Wat wel bekend is dat het ongeveer 500 miljoen jaar geleden ontstaan is.

Sinds een paar dagen ontbijten we weer buiten in 't zonnetje. Heerlijk! De avonden en de nachten zijn koud en heel donker. We liggen vroeg op bed onder twee dikke dekbedden. Ook dit is heerlijk! Maar als we wakker worden hebben we allebei een koude neus...
Nadat de camper weer 'rijklaar' is gemaakt (dat betekent gasfles dicht, stroom afgesloten, alle kastjes en ramen dicht) gaan we een kijkje nemen in het dorp Margaret River. We lopen wat rond, drinken koffie, bekijken wat, we lachen wat (I'm on a seafood diet, see food and I eat it... hahaha) en lopen weer een stukje. Daarna gaat onze trip, via de scenic route, naar Augusta. Langs deze route zien we niet alleen wijngaarden maar ook veel olijfbomen. Het zonnetje is weer weg en daarvoor in de plaats zijn vele, vele wolken gekomen.

In het Leeuwin Naturaliste NP bezoeken we Lake Cave. Om in de grot te komen moeten we wel 326 treden afdalen en later weer omhoog lopen... De grot ligt 60 meter diep. In West-Australië is dit de enige grot met water. Het is de moeite waard om deze treden te bewandelen, want het is een bijzondere fraaie grot. De zwevende tafel is echt een pracht gezicht.
Boven de grond gekomen, zien we welke treden we allemaal nog moeten doen... maar we zien ook dat de blauwe lucht en het zonnetje weer terug is.

Daarna rijden we door het Karri bos. Je raadt het al, dit bos staat vol met bomen. Deze zijn tussen de 50 en de 100 jaar oud. We stoppen, stappen uit, kijken en inhaleren bomenlucht. Goed voor een mens! De bosclematis staat prachtig te bloeien en dit geldt ook voor de aronskelken.
We kunnen met de camper door het bos rijden. Dit gaat via de onverharde Boranup weg. De Karri boom (soort Eucalyptusboom) heeft een heel gladde, grijze barst, staat echt rechtop en bovenin zijn er pas zijtakken. Verderop waar de bomen iets meer ruimte hebben, beginnen de zijtakken veel lager. Het is een mooie route, maar na 14 km hobbel de bobbel ben ik blij dat we ook weer gewoon op asfalt rijden.

We rijden naar het zuidelijkste puntje van West-Australië, Cape Leeuwin. Dit is het punt waar de Indische en de Southern oceaan bij elkaar komen. Helaas voor ons kunnen we de vuurtoren niet meer in, de laatste tour was reeds gestart. Dus weten we waar we morgen mee beginnen.
Inmiddels hebben we in de airco de stand 'verwarming' gevonden. Dat maakt onze avond wat aangenamer.


Cape Leeuwin Lighthouse, Klimboom en veel regen
Zondag 18 september 2016

Voor het eerst in deze vakantie heb ik een lange broek aan. Peter vindt het nog prima te doen in zijn korte broek. Voor hem is het echt vakantie als je in je korte broek kunt lopen...
Om 9.00 uur krijgen we een privé rondleiding door de vuurtoren Cape Leeuwin Lighthouse uit 1895. Een privé rondleiding omdat er niemand zo gek is om 9.00 uur 176 traptreden omhoog te lopen... Wij wel...! Helemaal boven aangekomen mogen we naar buiten. Ongelooflijk, wat een wind... De pet van Peter en mijn bril moeten af, om te voorkomen dat ze er met de wind vandoor gaan. We hebben uitzicht op het punt waar de twee oceanen bij elkaar komen. We zien ook dat het erg bewolkt is en als wij weer beneden zijn regent het.

We rijden naar Pemberton en zien een bord 'Kerstwinkel'. Kerstwinkel? Het is half september en dan zien we hier een kerstwinkel.... Daar gaan we natuurlijk even een kijkje nemen. Heel veel frutsels van kerstmannen, arrensleden, elfjes, ballen, glitters en zo meer. Je weet niet wat je ziet! En het regent nog steeds en van horen zeggen wordt het nog erger.

Bij het Beedelup National Park wandelen we naar de Beedelup Falls. Voor de zekerheid gaan de regen poncho's mee. Het miezert wel een beetje, maar de poncho's houden we in de tas. Van de waterval stroomt er in ieder geval voldoende water. Dat is dan wel weer fijn van de regen. Je moet er tenslotte ook het positieve van inzien.. We wandelen een rondje, lopen via de swingbridge weer terug en gaan weer verder op reis. Het miezeren is opgehouden, de regen komt nu wat harder uit de lucht vallen.

We rijden de Karri forrest trail en zien veel bomen en soms lopen daar een stel emoes. Omdat je niet gelijk je auto tot stilstand hebt om bijvoorbeeld een foto te maken, zetten we een stukje verder de camper even neer en lopen we gewoon terug naar de plek waar die emoes zich bevinden. We lopen langs een aangereden kangoeroe. Jeetje, wat een gore lucht komt daar vanaf... Ik houd een tijdje mijn adem in.... Ook stopt er een auto en die mevrouw vraagt: 'everything allright?' Zij denkt natuurlijk, vreemd dat daar twee van die toeristen lopen en de camper staat een eindje verderop.... Maar met ons is alles oké. Die mevrouw bedanken wij hartelijk voor haar bezorgdheid. Bij de Emoe-plek aangekomen, zijn zij 'm natuurlijk gesmeerd. We lopen weer naar de camper en het begint opnieuw te regenen...

Het Warren National Park bestaat uit een onverharde weg maar wel geschikt voor de camper. We rijden weer dwars door het bos waar heel veel Karri bomen staan. Een afslag brengt ons bij de Dave Evas Bicentennial tree. Aan deze boom zijn 'traptreden' bevestigd en je dus 78 meter omhoog kunt klimmen. Peter doet een poging maar komt niet verder dan 10 meter en ik, ik begin er niet eens aan! Deze klimboom is een uitkijkpunt voor brandweermannen om te checken of er ergens bosbrand is. Er zijn 3 van deze bomen. Een van deze functioneert nog als zodanig. Nu maar hopen dat de brandweermannen geen last van 'hoogtevrees' hebben.

Bij Pemberton bezoeken we de 'cascades', dit is een serie van watervallen. Ook deze zijn door de regenbuien goed gevuld met water. En ook hier doen we, zonder de poncho's, een wandeling.
Omdat we door de regen niet zoveel buiten kunnen ondernemen besluiten we niet in Pemberton te overnachten, maar verder te rijden via Northcliffe naar Walpole. Deze weg heeft heel veel weg van een achtbaan! We moeten een heel stuk omhoog en dan weer een flink stuk naar beneden en dit heel veel kilometers lang. Ook rijden we door vele Nationale Parken, op een gegeven moment is het zelfs zo dat er rechts én links een National Park is en het is niet dezelfde.

Uiteindelijk zetten we in Walpole aan de Walpole Baai onze camper neer. Die baai, daar zien we echt niets van, want het regent dat het giet... Het lijkt hier wel herfst, regen en heel veel wind. Maar met de airco op 25 graden, hebben we het toch nog lekker warm. Nu maar hopen dat het morgen droog is en dat zelfs de zon schijnt.

Tree Top Walk, Valley of the Giants en Peaceful Beach
Maandag 19 september 2016

Vannacht is er veel regen gevallen. Om naar douche/toilet te gaan moeten we echt onze laarzen aan want de schoenen lopen tot de enkels vol... Maar ja, laarzen die hebben we niet mee... Peter komt bij de camper en zegt met een gulle glimlach: 'we kunnen we gaan gras snorkelen', wie weet wat we tegenkomen... hahaha

We rijden naar het Mount Frankland NP. Onderweg veel heuvels met groen gras, en ja blauwe lucht met witte wolken. In een dal zien we vele kangoeroes lopen. Toen wij stopten voor een foto gaan ze er met kangoeroe sprongen als een speer vandoor. Na een kilometer of 10 verandert het asfalt in gravel met vele gaten en kuilen en hier moeten wij nog heel veel kilometers over heen karren. We besluiten om dit niet te doen... Jammer, maar helaas. We gaan terug naar de hoofdweg. Dan gaan we naar het Walpole-Nornalup NP de Tree Top Walk en de Valley of the Giants bezoeken. We lopen via een wiebelige loopbrug op 40 meter hoogte en aanschouwen bomen die maar liefst 70 meter hoog zijn en sommigen zijn tussen de 400 en 500 jaar oud. Wel een groot verschil met de tree top walk in Drenthe.
Daarna krijgen we een rondleiding door de Valley of the Giants. Hier staan de grootste en oudste eucalyptusbomen van de hele wereld. Eentje heeft de naam 'Grandma' gekregen, deze boom heeft een gezicht. Heel grappig!

Na het uitkijkpunt over de Walpole inlet komen we bij de Giant Tingle Tree. De grootste eucalyptusboom van de wereld. Een leuke wandeling brengt ons bij de boom. Nou, dat is echt een hele grote boom. De binnenkant is hol en de stam bevat allemaal gaten (deze boom heeft meerder bosbranden overleefd). Je kunt er dus gewoon doorheen lopen. Dat deze boom blijft staan is een raadsel. Het is een bizar gezicht! Na deze wandeling rijden we naar Peaceful Beach. Alleen al voor de naam willen we daar even heen. Van horen zeggen moet het ook een prachtige beach zijn. Jammer dat de lucht er heel grijs uitziet, maar dat het een plaatje is, daar is niets van gelogen! Enne we mopperen niet, want het is nog steeds droog!

We rijden door naar Albany en komen langs een toffee fabriek. Dat lijkt ons ook heel interessant. Van de fabriek zien we weinig maar er liggen wel heel veel toffee soorten. Dan nog een bezoekje aan een windmolenpark, want die hebben we in Woerden nog niet... De 18 molens verzorgen de energie voor de gehele stad Albany. Het uitzicht op de Southern Oceaan is prachtig. Er staat daar wel heel veel wind of komt dat door de windmolens?