Elephant Rocks, Wave Rock en andere rotsen

Elephant Rocks, The Gap, Blowhole, Castle Rock
Dinsdag 20 september 2016

We beginnen de ochtend met een strandwandeling langs de Emu Beach. Het heeft een mooi strand, er liggen grote keien langs en we kunnen dolfijnen spotten. Nou we spotten en spotten maar de dolfijnen laten zich niet zien helaas.
Dan rijden we terug naar Denmark, want gisteren zijn we per abuis de afslag naar William Bay vergeten. En in William Bay staan de Elephant Rocks. Die moeten we toch wel zien. Via de Highway hebben we die 90 km zo afgelegd... En het is de moeite waard! Wat een pracht gezicht, wat een enorme gladde rotsblokken. We lopen ook nog via de Elephant Cove zo het strand op, dan zie je pas echt hoe verschrikkelijk groot ze zijn. De ene is nog groter dan de ander en dan het gespetter en geklots van dat water er tegen aan en er tussen door. Beautiful! Daarna wandelen we naar de Green Pool. Een prachtig 'groene' baai met een zandstrand. Geen haar op ons hoofd heeft spijt van deze extra kilometers. Maar ja, Peter heeft er niet zo veel dus dat is makkelijk praten.

We rijden terug naar Albany, naar de Frenchman Bay en dan ook nog naar Torndirrup NP. Hier bezoeken we The Gap en de Nature Bridge. The Gap, echt giga mooi. Je staat op een rots die uitsteekt (ook wel een uitstekende rots genoemd), en dan kijk je naar beneden een diep gat en kloof in van 30 meter. Het water komend uit de Southern Ocean slaat met geweld tegen deze muren waardoor het water soms hoog en soms heel hoog naar boven spat. Het is zo mooi, zo fascinerend, de beweging en de kracht en de kleur van het blauwe water, de enorme hoeveelheid waterdruppels.... Uren kunnen we naar dit natuur geweld kijken, maar dat doen we niet, want er is nog meer te zien.
De Nature Bridge is ook een mooi plaatje. Daar stoot ook het water met kracht op en doorheen.
Ook zien we de look-a-like granietenrotsen, groot, kolossaal en mooi.

Daarna gaan we naar de Blowhole. Makkelijker gezegd dan gedaan. Een wandeling steil omlaag, een trap met 78 treden, dan nog een stuk steil omlaag en dan nog klimmen over de rotsen. Een prachtig uitzicht over de Southern Ocean, de witte schuimkoppen, het ruwe en wilde water. De zee is echter niet wild genoeg, om het water heel hoog te laten spatten. The Gap was meer spectaculair. Maar het goede nieuws is... we lopen weer in korte broek. Het is tenslotte 16 C, dus kan het wel weer. Het zonnetje heeft nog wel moeite om door de bewolking heen te komen.
We gaan/moeten dezelfde steile route en traptreden terug. Tjonge, jonge wat een rit, maar wat een mooie ochtend.

Vanmiddag rijden we naar het Porongurup NP, voor de Castle Rock Sky Walk. Wederom een heel pittige wandeling van 2,2 kilometer one way. Die kilometers is niet zo erg, maar de manier waarop je ze moet belopen... 2,2 km op een helling lopen, continue omhoog over soms smalle, soms iets minder smalle paden, soms droog, soms door de blubber. Wat een tocht! Om de 500 meter staat er een bord hoeveel je nog moet. Bij het tweede bordje, bij 1 km dus nog niet eens op de helft... zegt Peter: 'of gaan we terug?'. Ik zeg: 'Wat denk jezelf, we zijn bijna op de helft.. We gaan door!' (Mijn hoofd is wel sterker dan mijn knieën...) Nog 1,2 km ploeteren en dan zijn we boven. Boven bij die gigantische Castle Rocks... van graniet. Prachtig, wat een blokken, zo bijzonder, zo fascinerend. En dan hebben we ook nog een prachtig uitzicht op het eerste platform. Uitzicht over Karri bossen, weilanden groen en geel. Dan ook nog naar het tweede platform, dit is nog een stuk hoger. Hiervoor moeten we echt klimmen, grote stappen zetten, je aan beugels die aan de rotsblokken gemonteerd zijn omhoog trekken. En dan moeten we ook nog een heel steile stalen trap op welke omgeven is door een stalen kooi (ter beveiliging...). Bij het naar boven klimmen, kijk ik maar niet naar beneden... En dan ben je boven, daar waar het prachtig is. Gelukkig werkt het weer bijzonder goed mee, de lucht is helder en we kunnen ver van ons af kijken. Na wat rust (was wel ff nodig), beginnen we aan de afdaling. Ik voel aan mijn benen dat het echt steil naar beneden lopen is. Ontzettend moe maar zeer voldaan komen we weer bij de camper aan. Gelukkig is het nog maar een klein eindje rijden voor dat wij een plek op de camping Porongurup Range Tourist Park hebben en we echt kunnen uitrusten.

Stirling Range NP en Mount Bluff Knoll
Woensdag 21 september 2016

We rijden door het Porongurup NP en wandelen de Bolganur route. Een korte, makkelijke wandeling door het bos. We horen heel veel vogeltjes fluiten en we zien er een paar. En degene die we zien hebben de diagnose ADHD, want ze hebben geen seconde rust en fladderen continue. Een omgevallen boom is voorzien van paddenstoelen in de vorm en kleur van Crocky chips.
Dan rijden we naar Twin Creeks. Volgens de boeken is hier een veld vol bloemen. Maar dat valt een beetje tegen, we zijn gewoon een week of drie te vroeg.

Via Mt Barker rijden we naar het Stirling Range NP en zien onderweg veel bloeiende koolzaadvelden. Prachtig die fel gele kleur met op de achtergrond gebergte en een blauwe lucht. Later is het geen koolzaad meer maar heel veel bush wat we zien. In het Stirling Range NP nemen we een gravelweg dwars door de bush en richting de bergen. Prachtige route, rode grond, steil omhoog en dan weer steil naar beneden, zoveel mogelijk de gaten en kuilen vermijden om de camper heel te houden. Er zijn weinig mede weggebruikers dus we kunnen slingerend de weg over. Bij een scenic lookout parkeren we de camper. Om het mooie uitzicht te zien moeten we eerst een berg op klimmen. Het eerste stuk gaat prima, maar dan wordt het mij wat te gortig. Steil omhoog en weer klauteren. Dat laat ik aan mij voorbij gaan. Peter klimt wel naar boven en geniet daar van het uitzicht. Als je de berg oploopt zie je pas hoeveel verschillende planten en struiken in dit park groeien. Volgens de boeken zijn het 1500 verschillende planten. Prachtig! Wij zien er een paar....Het weer is dusdanig dat we de stoeltjes uit de camper te voorschijn halen, ons broodje klaarmaken en lekker buiten lunchen. Dan gaan we weer verder, uiteindelijk hebben we 46 kilometer 'unsealed' gereden.
Dan toeren we ook nog even naar Mt Bluff Knoll, de één na hoogste berg in West-Australië van 1095 meter. Een barre slingerweg met steile hellingen en dalingen. Soms zo steil dat de camper het bijna niet kan trekken en dat je bijna stil staat... Maar het lukt de camper toch om ons boven te brengen. Daar is een mooi uitzicht op de enorme berg.

Dan rijden we naar Bremer Bay en zien we onderweg veel akkerbouw, heel veel schapen, wat koeien, koolzaadvelden, een Hollandse molen, een paar overstekende skinks én veel slangen. We rijden netjes over de slangen heen en dan bedoel ik niet dat we de slang plat rijden, maar we zorgen dat de slang in het midden onder de camper blijft en dus ongedeerd.
Dan rijden we weer in 'the middle of knowhere'. Kilometers lang kom je niemand tegen en toch staat er af en toe een brieven- of een melkbus. En dan ineens zien we de schoolbus... Sinterklaas komt hier pas in maart... eerder kan hij het echt niet vinden.
In Bremer Bay, een heel klein dorp met 250 inwoners vinden we een camping. In onze buurt staat er geen enkele camper, caravan of tent. Het is heel erg rustig of ze willen ons niet bij anderen in de buurt hebben. Wie het weet mag het zeggen.

Bremer Bay Beach en Waverock
Donderdag 22 september 2016

Na het ontbijt wandelen we vanaf de camping naar de Bremer Bay Beach. Het pad er naar toe is van zand en is omgeven door heel veel verschillende bloemetjes is allerlei formaten en kleuren. Orchideeën groeien hier gewoon in het wild. Bij het strand aangekomen zijn we weer even stil. Een prachtig uitzicht over het blauw-groene water en heel wit zand wat knispert als je er overheen loopt. Er is een stuk zand wat nog heel strak en glad is. Wij zetten hier onze voetafdrukken neer... lopen verder, kijken nog even om en verlaten het mooie plekje weer.
In het dorp gaan we tanken en doen we bij de BP onze boodschappen (brood, courgette). In deze regio is geen normale supermarkt te vinden... Bij het afrekenen maken we natuurlijk een praatje, ja zo zijn wij wel. Helaas horen we hier dat onze geplande route naar Point Ann niet door kan gaan. Door de vele regen is de weg (van gravel) afgesloten, zelfs voor de 4WD. Helaas, het walvis spotten gaat niet door.

Oké, dan rijden we gelijk maar naar het Fitzgerald River NP, dat als nummer 2 op ons 'to do lijstje' staat. Rijden we het park in, staat hier ook een bord dat alle wegen gesloten zijn op één weg na. Ook het plan om door het NP te rijden valt in het water. Nou ja, niet letterlijk want het weer is prima. Mooie lucht en lekker droog. Maar de enige weg die wel open is, die weg gaan wij dus in. Na een aantal kilometer komen we weer voor een gravelweg te staan... Tja, wat gaan we doen? Zullen we wel of zullen we niet... We doen het niet, we keren om en gaan via de asfaltweg naar Ravensthorpe. We lunchen hier en doen bij de IGA (supermarkt en warenhuis in één) nog een paar boodschapjes. Tot onze verbazing zien we hier de Hollandse speculaasjes liggen... Nee, we kopen ze niet!
Het doel voor vandaag was om in Ravensthorpe te overnachten. Maar hier zijn we dus al heel vroeg in de middag. Dat is niet zo erg, maar er is hier helemaal niets te doen... zelfs geen leuke wandelingen of zo.
Dit doet ons besluiten naar Lake King, het dorp verderop (114 km) te rijden, want daar is de eerstvolgende camping. Maar dit is écht een dorp van niks... Gaan we hier staan of rijden we nog 129 km en dan op de plek van bestemming komen wat voor de vrijdag staat gepland...

We zijn er snel uit. We gaan rijden naar Hyden, naar de Waverock. Hoe meer we die kant op rijden, hoe grijzer en zwarter de lucht wordt en de temperatuur daalt van 21 °C naar 13,5°C ... Dat scheelt een jas en/of een regenjas. Ja hoor, het regent.
Op Wave Rock Resort & Caravan Park kunnen we voor één nacht de camper plaatsen. In verband met het jaarlijkse festival kunnen we geen 2 nachten blijven... De lucht klaart weer op en wij lopen naar de Wave Rock. Gigantisch, wat een rots in de vorm van een golf! En wat een kleuren! Heel bizar! Een paar wetenswaardigheden:
– de Wave Rock is een granieten rots van 110 meter lang en 15 meter hoog
– door erosie is de onderkant harder gesleten dan de bovenkant, vandaar de vorm van een golf
– doordat er water uit verschillende meren komt en het water andere mineralen bevat, zijn er ook verschillende
kleuren in de rock te zien.
We gaan er ook nog even op. Het is wel oppassen geblazen, want door de regen is de rots iet wat aan de gladde kant! Maar zonder kleerscheuren en botbreuken en heel veel foto's rijker, komen we weer beneden.
Prachtig om met zo'n attractie de dag af te sluiten. Morgen gaan we er zeker nog meer van zien.